Film bardzo rożni się od pozostałych komedii braci Marx. Prawie wszystko odbywa się w pokoju hotelowym 920 co sprawia wrażenie teatralności. Frank Albertson siłuje się jak
może żeby godnie zastąpić puste miejsce po Zeppo i to widać aż za bardzo. Jego gra w moim odczuciu była bardzo wymuszona. Harpo w tym filmie w ogóle nie gra na harfie. W
jednej scenie zagrał na harmonijce i to by było na tyle jeśli chodzi o granie na instrumentach przez tego aktora. Poza tym (czysto subiektywne odczucie) bardzo mało jak na braci
Marx absurdu w tym filmie. Tak jak w pozostałych filmach przez cały film miałem wrażenie że będzie happy end to w tym filmie odczułem napięcie że może tym razem nie będzie
tak wesoło. Oczywiście happy end jest. Tylko w porównaniu z poprzednimi filmami, których fabuła pękała w szwach od absurdalnych dialogów i sytuacji które odwracały niejako
uwagę widza od całej intrygi w którą uwikłani są bohaterowie tutaj było tego humoru wyjątkowo mało. Może dlatego poczułem coś na kształt niepewności zakończenia. Ale
spokojnie. Filmie jest śmiertelnie poważny jest mnóstwo zabawnych momentów jak choćby akcja z durszlakiem albo scena "żałobna" przy łóżku Davisa i wiele innych. Koniec
końców bardzo przyjemny film chociaż do "Końskich Piór" się nie umywa nie mówiąc już o "Kaczej Zupie"