Miałam "przyjemność" zobaczyć ten filmu w ramach ENH 2008. Nie bez znaczenia jest fakt, że była to dziewiąta rano, kiedy wiele osób (z tym ze mną na czele :)) walczyło z wszechogarniąjącym ziewaniem popijając gorącą kawę z tekturowego kubka. Przed seansem mieliśmy okazję wysłuchać słów samego reżysera. Jedyne, co zapadło mi w pamięci z jego wypowiedzi, to słowa gratulacji dla tych którzy przetrwają do końca.. Jak się później okazało- było takich niewielu. Samo zamierzenie reżyserów jest dla mnie zrozumiałe- w sugestywny sposób przedstawili za pomocą ubogiej fabuły otaczający nas świat, który odbieramy za pomocą zmysłów. Dla mnie pomysł nie nowy, parokrotnie oglądałam tego typu projekty. Tylko uwierzcie, nie spobób wytrzymać 99 minut, kiedy naprawdę NIC się nie dzieje. Uderza to w mój zamysł samej idei kinematografii- wybieram się do kina aby zmusić się do jakiejś refleksji, spojrzeć na świat oczami drugiego człowieka, móc poznać samego siebie bądź z takich bardziej błahych przyczyn- dla czystej rozrywki. W tym dziele nic cennego nie dostrzegałam. Być może dla mnie to drugie dno jest zupełnie nie zrozumiałe, albo ono po prostu nie istneje?!...