To wszystko o czym napisałeś serek25 czyni z tego filmu piękny obraz przemijania, pogodzenia się z własnym życiem, nawet jeśli jest ono gorzkie i niespełnione. Wiktor nie poszukuje miłości, szczęścia, spokoju czy zadowolenia w życiu, ale czyż jego życie nie jest takie same jak tytułowych Panien z Wilka, które właśnie tego szukają/szukały?

Obraz Wajdy nadzwyczaj piękny i ujmujący, chociaż jest w tym filmie wiele słabych momentów. One moim zdaniem wynikają z faktu, iż Wajdzie przychodzi ciężko budowanie portretu psychologicznego człowieka, on zazwyczaj stara się umieścić człowieka w odniesieniu do jakiegoś wydarzenia historycznego i wówczas gdy jego film dotyczy historii jest to zrozumiałe. Jednakże ten film aż się prosi o ukazanie człowieka w sytuacji oderwanej od jakiejkolwiek historii, człowieka skontrontowanego tylko z przyrodą czy własną naturą. Tego jednak Wajda nie potrafi i myślę, że przez to film bardzo dużo traci.

Dla mnie okropne jest zakończenie tego filmu - Wajda nie mógł go skończyć normalnie, pokazując Wiktora odjeżdzającego z Wilka na tle pięknej letnio-jesiennej przyrody, symbolizującej nastrój duchowy bohatera. On w ostatniej scenie musi pokazać jego przyszłość, bo tym drugim mężczyzną w przedziale jest chyba on sam kilkanaście lat później, a za oknem przez chwilę widzimy peerelowskie blokowiska. Czy to miało symbolizować fakt, iż te blokowiska które powstaną za kilka lat położą kres tej kulturze i stylowi życia ziemiańskich dworków. Ja bynajmniej to tak odebrałem - po co więc Wajda tak na siłę wszędzie odnosi się do naszej historii i chce być jakimś narodowym wieszczem? Ta maniera tego reżysera strasznie mnie drażni.

'bo tym drugim mężczyzną w przedziale jest chyba on sam kilkanaście lat później, a za oknem przez chwilę widzimy peerelowskie blokowiska. Czy to miało symbolizować fakt, iż te blokowiska które powstaną za kilka lat położą kres tej kulturze i stylowi życia ziemiańskich dworków.'

ja pomyślałem, że ten starszy mężczyzna to Jarosław Iwaszkiewicz, a Wajda w ten sposób oddaje hołd pisarzowi, czy coś w tym stylu

prawdę mówiąc zakończenie także mi się podobało - akcja filmu działa się jakby w zawieszeniu i tylko przyroda subtelnie pokazywała 'przełamywanie się lata' a nagle zostajemy wytrąceni z tego sielankowego otoczenia, wracamy do rzeczywistości, jak dla mnie to ciekawy zabieg

proszę nie!!! widz musi sam odnaleźć glebie... ten film jest cudowny a końcowa scena pokazuje tylko ze jeśli nic nie zrobisz z własnym życiem, czas przeminie a ty nie zaznasz miłości...

główny bohater stracił coś w młodzieńczych latach teraz po 15latach przyjeżdża już jako dorosły mężczyzna ale tak naprawdę dalej jest dzieckiem, nie potrafi kochać... film bardzo przygnębiający ale i piękny... arcydzieło Wajdy komentowanie jest niestosowne!!!

właśnie końcowa scena jest niesamowita, przygnębiającą i wzruszająca...

masz absolutną rację
nic ująć, nic mi dodać