Andrzej Wajda pozostawia swoje polityczne rozliczenia aby zająć się człowiekiem. Oto po 15 latach do wsi z czasów młodości wraca Wiktor Ruben. Kiedyś kochały się w nim wszystkie panny-siostry z Wilka. On za młody i niedojrzały nie potrafił nie tyle odwzajemnić tego uczucia, co po prosto go znaleźć. Teraz prawie wszystkie poukładały sobie życie, niegdyś najmłodsza Tunia dorosła, brakuje tylko Felci. Nigdy nie dowiemy się jak zginęła, ale prawdopodobnie z miłości do Wiktora popełniła samobójstwo. On zrozumie to dopiero później, tak samo jak zrozumie ( co sam wyzna w jednej z ostatnich scen filmu ), że nie wykorzystał w życiu swojej szansy. Niemnie jednak pojawienie się Wiktora burzy spokój sióstr z Wilka, odżywają wspomnienia i nadzieja. Być może film jest czasem zbyt melancholijny, ale takie było chyba założenie reżysera. Dla mnie najbardziej interesującą postacią filmu jest wuj Wiktora, świadom nieuchronnego końca, ale nadal życzliwy i pełen optymizmu co do ludzi.