Mehmet, który prowadzi skład odpadów, zbiera nocą makulaturę po śmietnikach. Mężczyzna twierdzi, że potrzebuje ruchu i świeżego powietrza, bo dziadzieje w zamknięciu. Jest wykończony po tej wędrówce aż osuwa się na podłogę, a po chwili wymiotuje. Okazuje się, że skończyły się jego leki. Współpracownik dzwoni do Tahsina i zabiera go do szpitala, gdzie są traktowani bardzo przedmiotowo. Zamiast udzielić im pomocy każą wziąć numer do kolejki. Główny bohater czekając w agonii obserwuję jak medycy zajmują się chłopcem, który przestał oddychać oraz na jego zrozpaczoną i bezradną matkę. Gdy w końcu Mehmetowi udaje się trafić do lekarza dowiadujemy się, że jest on w kolejce do przeszczepu nerki.

Wciąż czekają na dawcę, póki co zrobią mu dializę. Tahsin zabiera ich samochodem do domu. Choremu brakuje już niewiele pieniędzy do kwoty operacji. Po drodze zatrzymują się w aptece po leki. Wuj śmieje się w pasażerów, że bardzo cuchną. W domu mężczyzna bierze leki i kładzie się spać. Rano przygotowuje śniadanie po czym idzie do pracy. W swojej okolicy tzn. zubożałej dzielnicy Istambułu jest bardzo lubiany. Dzieci z tych ubogich rodzin wyżebrują od niego pieniądze na jedzenie albo klej. W składzie częstuje swoich pracowników ciastkami, które dostał od znajomych.

Po seansie myślę, iż film ma być jakiegoś rodzaju głosem rozsądku dla rodziców, szczególnie tych agresywnych lub trochę jak ''Kafarnaum'' (2018) by nie powoływać na świat niechcianych żyć. Również zwraca uwagę na biedę w jakiej przychodzi ludziom oraz dzieciom żyć i tu przychodzi na myśl produkcja ''Jhalki'' (2019). Mehmet jest altruistą, więc wśród ubogich sąsiadów i pracowników jest uważany za dobroczyńcę. Kiedy znajduje przestraszonego Aliego zachowuje się jak główny bohater ''Autostrady nadziei'' (2019), czyli przygarnia, dba i przywiązuje się do niego emocjonalnie. Przez praktycznie cały czas akcji jednak pomiata Gonzim swoim podwładnym, który wiernie wykonuje wszystkie polecenia. Nad nimi dwoma pieczę sprawuje wujek Tahsin, którego się słuchają. To on ich uratował z ulicy i wychował, jednak nigdy nie spotkali swoich rodzicielek. Moja ocena to 5/10.