Turecka fantazja o rozpaczy i desperacji z pięknymi ujęciami Stambułu. Tu nawet bieda wygląda ładnie, a nieco irytujące motywy muzyczne idą w parze z dużym dydaktyzmem, kiedy twórcy mocno sugerują, w którym miejscu widz ma się uśmiechać, a kiedy płakać. Całkiem ciekawy pomysł, bo gdy odnosi się wrażenie, że relacja bohaterów jest grubymi nićmi szyta (błyskawiczne przełamanie nieufności dzieciaka z ulicy), finałowa wolta wszystko wyjaśnia i uzasadnia. Właśnie za dużo tego tłumaczenia w tym krótkim przecież filmie. Nie przepadam za obrazami, w których ktoś usiłuje sterować moimi emocjami. Tym niemniej niezły – bo ciekawe panoramiczne zdjęcia trochę go bronią.