Stallone próbował zrobić drugiego "Rocky'ego", ale nie do końca wyszło. Film umiarkowanie interesujący, w wielu aspektach nieprzekonujący, naciągany i taki jakiś sztuczny. Dotyczy to m.in. wątku miłości Cosmo do Annie, czy też finału historii wrestlera Big Glory. Najgorzej wypadł jednak wątek przemiany braci. O ile od biedy kupuję wątpliwości, jakie zaczynają budzić się w Cosmo, o tyle zmiana, jaka nastąpiła w Lennym nastąpiła tak nagle i jest tak radykalna, że wypada po prostu żenująco i wręcz groteskowo. Podobne wrażenie pozostawia, niestety, finał. Mimo wszystko warto zobaczyć ten film z paru względów. Po pierwsze - lubię patrzeć na młodego Stallone'a grającego głupawych, ale poczciwych prostaczków. Tutaj Sly nie tylko gra główną rolę, ale również zajął się scenariuszem, reżyserią a nawet śpiewa tytułową piosenkę. Śpiewa nie gorzej, niż gra czy reżyseruje, choć trudno powiedzieć, czy to komplement. Po drugie - można tu zobaczyć Toma Waitsa w pierwszej ze swoich ról. Wypada kapitalnie. Po trzecie - film powinni docenić miłośnicy wrestlingu. Nie tylko głównym przeciwnikiem braci jest osobnik grany przez Terry'ego Funka, to jeszcze na chwilę na ekranie pojawia się Ted Dibiase, późniejszy Million Dollar Man.