Pozytywne zaskoczenie. Kevin Reynolds zawsze kojarzył mi się z mniejszymi (Wodny świat) lub większymi (Hrabia Monte Christo) niewypałami. Tutaj jednak bez nakładu dużych środków finansowych, które zwykle towarzyszą jego filmom, stworzył wiarygodny obraz społeczności uczniowsko-nauczycielskiej, czemu nie należy się w zasadzie dziwić, bo scenariusz, jak głosi napis końcowy, napisał właśnie pedagog. Można powiedzieć, że 'Paragraf 187' to taka odpowiedź na lukrowanych 'Młodych gniewnych', która wszelkie wady tamtego filmu uwypukla. Tutaj już nie pomogą batoniki Michelle Pfeiffer i cytowanie Dylana Thomasa. Młodzież z 'Paragrafu 187' to niereformowalni gangsterzy, dla których zaznaczenie swojej pozycji w społeczeństwie jest jedyną alternatywą. '187' nie jest więc już filmem rozrywkowym, jakim w gruncie rzeczy byli 'Młodzi gniewni', lecz niepokojącym sygnałem i głosem, którego amerykańskie szkolnictwo lat 90-tych bardzo potrzebowało. Niezależnie od tego, czy i co zmienił ten film, wydaje się on bardzo ważny. Dodatkowo jest to uczta dla oka i ucha, bo trzeba przyznać, że oprawa audiowizualna buduje tu świetny klimat - cały film został nakręcony i przemontowany w ten sposób, że z krajobrazu skąpanej w słońcu Kaliforni, wyciska całą esencję. Film zdecydowanie godny uwagi.