Jest to film z serii "tylko dla największych fanów Bolly":) A to głównie dlatego, że mimo nakręcenia go w 1992 roku, wygląda on jak z wczesnych lat 80tych... Sama historia nie jest zła - film trwa ok. 2 i pół godziny i w pierwszej połowie jest nawet interesujący, choć jeszcze nie pojawili się ani Aamir, ani Saif - a to świadczy o ciekawej fabule. Ta część opowiada o losach pewnego bogatego człowieka, który pokochuje Cygankę, ale oczywiście jego ojciec jest przeciwny związkowi (jakieś dawne waśnie między rodami) i mimo, że dziewczyna jest już w ciąży, a po dowiedzeniu się o tym jej kochanek symbolicznie ją poślubia - ostatecznie żeni się on, już oficjalnie, z córką przyjaciela swojego ojca. Jego nowa żona rozumie jednak sytuację, a kiedy jej teść napada na cygańską wioskę i ją podpala, ratuje ona nowo narodzonego synka swojego męża, podczas gdy jego cygańska matka umiera. Wnuczek nigdy nie doświadczy miłości od dziadka, zwłaszcza gdy prawowita synowa rodzi mu kolejnego wnuczka. Nadchodzi więc taki czas, gdy sprawę trzeba roztrzygnąć - nasz bohater staje więc do pojedynku z bratem swojej Cyganki, wyjmuje kulę z pistoletu i ginie, wyjaśniając wtedy owemu Cyganowi, swojemu dawnemu przyjacielowi, że jego ojciec inaczej nie zrozumiałby, że tradycja waśni i pojedynków jest zła i sprowadza nieszczęście. Na jego pogrzebie Cygan ten bierze pod opiekę synka swojej siostry i bracia zostają rozdzieleni. I tak kończy się część pierwsza. Druga to historia owych braci: Saif Ali Khan gra wnuka bogacza, Aamir Khan - syna Cyganki;) Obaj nie zdają sobie sprawy z pokrewieństwa i w collegu zaprzyjaźniają się, mają swoje dziewczyny, rodzi się kilka zabawnych sytuacji i ogólnie film jest super, niestety - psuje się, gdy bracia dowiadują się o pokrewieństwie i nie wiedzieć czemu, w bardzo, bardzo naciągany sposób nagle czują potrzebę zabicia siebie nawzajem, bo "trzeba kultywować tradycję", cóż z tego że jest ona nieetyczna. Zakończenia nie zdradzę, film ma jednak przesłanie takie, że młodzi winni zapomnieć o przeszłości, tworzyć własną rzeczywistość i nie przestrzegać ślepo zwyczajów, które są krzywdzące. "Parampara" dość trudno ocenić, bo pojawiają się w nim zarówno genialne, jak i bardzo słabe sceny. Muzyka jest, nie powiem, niezła, może nie rewelacyjna ale niezła. Sama historia też niegłupia, niestety denerwuje okropne naciąganie jej w końcówce. Gra aktorska również dobra, według mnie Aamir wypadł ciut lepiej od Saifa, który w scenach on-dziadek bardzo sztucznie przemawał, ale nie było tragedii. Film można było oczywiście zrobić lepiej i przede wszystkim nie naciągać, ale wyszło tak a nie inaczej. Nie jest to z pewnością arcydzieło, ale warto sobie zobaczyć z braku laku, jeśli obce są nam stare produkcje bollywoodzkie, a jesteśmy strasznymi zapaleńcami;) Inaczej nie trzeba tracić na to czasu:P