Bohaterem “Parapalos" jest młody chłopak - Adrian, który przyjeżdża do Buenos Aires z prowincji, mieszka u swojej krewnej i podejmuje pracę w kręgielni. Jego młodzieńczość, wrażliwość i ciekawość świata sprawiają, że pozostali pracownicy z zaufaniem opowiadają mu o swojej przeszłości, zdradzają osobiste tajemnice i marzenia. Razem z nim płynnie przechodzimy ze sfery zawodowej w prywatną, zachowując przy tym pełen delikatności dystans. Kamera porusza się w małych, zamkniętych, ciasnych wnętrzach służbowych pomieszczeń niczym bohater - w ciasnocie małych, indywidualnych żywotów. Jego współczujące, uważne spojrzenie jest dowodem na potwierdzenie tezy, towarzyszącej całej twórczości Poliak, mówiącej o tym, że nie ma światów nieatrakcyjnych. Na spójności tej skromnej, radosnej i ciepłej opowieści, oddalającej się od dokumentu zaangażowanego, którego celem była mimetyczna rekonstrukcja rzeczywistości, Poliak opiera swoją filmową “etykę właściwego dystansu". Dystansu wobec fascynującej i kruchej inności.