Prawie dwie godziny filmu i ciągłe przebitki na zniszczoną wioskę olimpijską i na imprezy młodych ludzi bez perspektyw. Równie dobrze mógłby to być dokument, ale nim nie był. I w tym chyba problem. Co pojawiło się swiatełko na zawiązanie fabularne losów bohaterów to zaraz gasło. Dlaczego reżyserka ucinała każdą historię w miejscu w którym widz mógłby się związać z postaciami, poczuć ich dramat i brak perspektyw? Związek głównego bohatera? Bach, brak kontynuacji. Jego praca w pracowni marmuru? Uciety wątek. Zamożny cudzoziemiec? No nachlał się i tyle. Matka alkoholiczka? Nie poznamy motywów jej działania, bo po co. Ciekawa postać kobieca, Anna, która zresztą wypadła najlepiej. Jej wątek też wyrzucony. Film równie dobrze mógłby trwać 40 minut bez obecności reżyserki. Tutaj dajmy basen z zieloną wodą, a tu balange na plaży, tutaj może zarosniety stadion, a zaraz kolejną balangę, tym razem w szatniach tegoż stadionu. Nie polecam. Tyle.