Tuż po premierze film spotkał się z dość chłodnym przyjęciem przez ówczesnych krytyków, którym nie podobały się przedstawione w nim sceny przemocy.

Roger Ebert:
„Cieszę się, że Komisja Cenzorska Policji Miasta Chicago zapomniała, iż miejscowe przepisy zabraniają ukazywania płonących ciał. Uważam, że jeśli cenzura ma być wprowadzana, to lepiej skupić się na scenach seksu (…) zostawiając w spokoju sceny sadyzmu i okaleczenia, a zwłaszcza ujęcia płonących ludzi. Z pewnością nie są one nieprzyzwoite, pod warunkiem że płonący są ubrani”.

Bosley Crowther:
„Wybitnie nieprzyzwoity film wojenny (…) z lubością ukazujący wystudiowane akty sadyzmu; chory i obrzydliwy w sposób nie do opisania. (…) Nie dość, że ta pełna przemocy historia amerykańskiej operacji wojskowej oparta jest na fikcyjnym założeniu równie głupim co nieodpowiedzialnym (…) to jeszcze próba wmówienia widzom, że amerykański generał miałby powierzyć tej bandzie zatwardziałych kryminalistów – z których część wykazuje skłonności psychopatyczne – misję o dużym znaczeniu strategicznym, którą przecież z równym powodzeniem (a na pewno z większą niezawodnością) mógłby wykonać zwykły oddział komandosów jest czymś wprost niedorzecznym”.

A to współczesna recenzja z „Time Out Film Guide”, wiele lat po premierze filmu:

„Przemoc, która wówczas tak oburzyła wielu liberalnych krytyków filmowych, szokuje do dziś. Aldrich powołał do życia ludzi zbędnych, bez przeszłości ani przyszłości. Marvin załatwia ułaskawienie grupie więźniów skazanych na śmierć, tworzy z nich doborowy oddział, a następnie staje na jego czele podczas misji samobójczej na terenach okupowanej przez Niemców Francji. Wyjąwszy może etos współpracy zespołowej, który Marvin wbija do głowy tej grupie wyrzutków, Aldrich przeciwny jest w zasadzie wszystkiemu: wojsku, establishmentowi, kobietom, religii, kulturze, życiu. Ów nihilizm przesłania jednak wyjątkowo surowa energia filmu Aldricha oraz humor, który swym cynizmem sugeruje, że to wszystko tylko taka gra; spektakl, który domaga się widzów”.