"Parszywa dwunastka", klasyk kina wojennego, przez wielu uważany za jeden z najlepszych przedstawicieli tego gatunku, trochę jednak mnie rozczarował.
Ale po kolei. Początek filmu znakomity, wiele obiecuje. Bardzo ciekawe jest wprowadzenie poszczególnych postaci, zwłaszcza scena, gdy Lee Marvin przyjeżdża do więzienia i zapoznaje się z "parszywą dwunastką". A galeria tych szumowin jest doprawdy okazała, a wśród nich są takie sławy, jak Bronson, Sutherland, Savalas i Cassavetes. Bardzo ciekawe, przesycone cynicznym humorem są rozmowy Lee Marvina z więźniami. I aż do sceny, gdy Sutherland podaje się za generała jest znakomicie, ale jednak im dalej, tym gorzej. Druga połowa filmu jest bardzo średnia. Niektóre sceny są niepotrzebne, inne (np. manewry) przedłużają się w nieskończoność, a widz siedzi, ogląda i zastanawia się, co z tą misją. Czy to w tej części jeszcze, czy może już w następnej? A sama akcja w Niemczech sromotnie rozczarowuje. Niemcy jak zwykle zostali przedstawieni jako przygłupy, których można wyrolować jak małe dzieci. I o ile w moim ulubionym i chyba najlepszym filmie tego nurtu "Tylko dla orłów" Briana G. Huttona Niemcy też nie byli superinteligentni, to jednak bohaterowie mieli tam dużo przeszkód, a tutaj "rach-ciach" i po Niemcach.
Najjaśniejszym punktem tego filmu jest wg mnie Lee Marvin, nieco za nim jest Charles Bronson, natomiast postać grana przez Savalasa to jedna z najbardziej przerysowanych w historii kina i nie powinno być dla niej miejsca w tym filmie.
Ogólnie, w konfrontacji z "Tylko dla orłów" zdecydowanie "Parszywa dwunastka" przegrywa, bo w pierwszym z tych filmów dużo ciekawsza intryga (w "Parszywej..." raczej wszystko da się z góry przewidzieć) i misja bardziej rozbudowana (praktycznie cały film). "Tylko dla orłów" zdecydowanie bardziej wcisnęło mnie w fotel, a od takiego typu filmów tego oczekuję.
Słysząc bardzo pochlebne opinie o tym filmie, nastawiałem się jednak na coś dużo lepszego. A tak tylko mogę dać 7/10.