...wierząc w miłość, przyjaźń i dobro i pragnę uściskać wszystkich ludzi na świecie. Potem mi mija, ale przez moment i tak jest zajebiście. :D

Panna Patricia Dombrowski mieszka z niespełnioną artystycznie i zbyt często zaglądającą do kieliszka matką i chorą babcią w New Jersey. Za dnia pracuje w miejscowym barze, próbując zarobić na spłacenie długu za leczenie babci, a komornik już siedzi na karku (pozdrawiam zwolenników prywatyzacji służby zdrowia!), wieczorami natomiast marzy o karierze raperki, dzieląc te marzenia z przyjacielem, hinduskim aptekarzem. Późnej dołącza do nich jeszcze czarnoskóry outsider, anarchista mieszkający w drewnianej chacie w środku zdziczałego parku, który w pewnym momencie, na propozycję zagrania w barze ze striptizem, mówi: "I'm not gonna play for men, who objectify women". :)

Tak, wiem, brzmi banalnie. Kolejna opowieść o młodych ludziach z przedmieść, biorących się za bary z ponurą rzeczywistością i usiłujących wyrwać się z zaklętego kręgu swojego smutnego przeznaczenia. I faktycznie - opowieść toczy się nader znanym i przewidywalnym torem. Tyle że Geremy Jasper potrafił jakimś cudem tchnąć w ten schemat życie i autentyzm. Podczas seansu przeszłam od początkowego sceptycyzmu i obojętności do totalnego zaangażowania i trzymania kciuków za Pattie i jej kompanów. Cała trójka jest zresztą tak urocza, że aż chciałoby się wypić z nimi piwo, a potem... konie kraść.

No i znów - jak w przypadku "Szalonego serca" z Jeffem Bridgesem - sądziłam, że Pattie Cakes to postać autentyczna i już się nastawiałam na słuchanie kawałków zespołu PBNJ na YouTube, gdy wrócę do domu. Jeden z najlepszych seansów 2017 jak dla mnie!