bo poza wstępem gdzie kamera próbuje szerzej opisać rzeczywistość, jakąś zagubioną miejscowość gdzieś w na Wschodzie, prawdopodobnie w Rosji, to przez pozostałą część w zasadzie nie opuszcza dworca autobusowego, stając się nieomal kolejnym, zagubionym mieszkańcem czekającym na autobus, który może przyjedzie a może nie.
To bardzo dobry symbol tamtego, komunistycznego systemu. Ludzie czekający, z biletami w ręku na łaskawość systemu. Umęczone twarze, ubrani jak popadnie, posilający się w chłodzie i na wietrze, a jak można w takich warunkach jeść, każdy może sobie wyobrazić. Kamera niczym niewidoczny pasażer poruszając się wokół kolejnych przystanków dworca, mimochodem podsłuchuje to co oni mówią. Mówią niewiele, to raczej strzępy rozmów, raczej prywatnych, ale to co je łączy to to co z nich zrobił tamten system. Upodlił, poniżył, zezwierzęcił. To ludzie pozbawieni nadziei, ludzie pogodzeni z własnym losem, ludzie zobojętniali, ludzie przegrani. Obraz jaki się wyłania z tych rozmów to świat rzeczywistości pełnej alkoholu, to świat małych dramatów, to świat chorób, to świat do którego żadne przemiany nie doszły, a widz może sobie dopowiedzieć, że nigdy nie dojdą.
Znakomity dokument.
Znakomita parabola post bolszewickiej rzeczywistości.