Na początku był teatr. A rzeczywistość doń nie przenikała- tak przynajmniej myślała większość. I chyba... się mocno pomylili. Twórca dzieła nie może działać całkowicie w oderwaniu od rzeczywistości, a jego doświadczenia znajdują często upust w artystycznej ekspresji. I choćby się nieba palcami chwytali i tak stopami będą dotykać ziemi.
Dwie kobiety bardzo odmienne od siebie. Młoda, niedoświadczona jeszcze Alma i przeładowana doznaniami Elizabeth- przynajmniej takowa wydaje się być. Pusta przestrzeń domku nad morzem. Nieustający, hipnotyczny szum fal i jasne, przenikliwe światło wnikające do najgłębszych zakamarków duszy. Cisza, milczenie, które irytuje do tego stopnia, że aby ją zapełnić trzeba zwierzać się ze swych najskrytszych wspomnień. Jak ktoś napisał: wiwisekcja bez znieczulenia, rozdzierająca bólem, której nie można powstrzymać. Człowiek na krawędzi. I wydawało się, że te zwierzenia trafiają w eter. Nie trzeba się wstydzić, bo słucha tylko milcząca aktorka.
Ten odczytany list jest punktem zwrotnym całej historii- wizualnie podkreślony rozdarciem taśmy filmowej. Od tego momentu nadmorski całun spokoju przybiera jakby postać węża, który kąsa bezustannie. Jak pierwszy grzech w Raju i tak jak tam szybko pojawia się wrogość wobec drugiego człowieka. Obarczanie go winą. Hipnotyczny spokój zmienia się w uciążliwe milczenie, a niezaspokojona potrzeba rozmowy, wyjaśnień pozostaje głucha, bez odzewu. Prowadzi do agresji i role się odwracają. Teraz to dusza milczącej aktorki poddana zostaje sekcji. A Alma niczym wyroczna delficka nieomylnie uzewnętrznia grzechy Elizabeth.
Za dużo tu jednak prób analiz, a za mało emocji. Film na pewno do łatwych nie należy, a chłopiec na początku badający twarz kobiety sugeruje potrzebę wyłączenia typowego myślenia, a podejścia do całej historii na płaszczyźnie bardziej instynktownej. Tak jak dziecko. Tak też wielcy znawcy Bergmana polecają. Mi to przychodziło z wielkim trudem.