Przecież przesłanie jest oczywiste.

Sam tytuł "Persona" sprawdzając choćby w wiki:

"Persona (gr. prosopon) jest to pojęcie wprowadzone przez Junga, które wskazuje na sposób adaptacji do modelu kulturowego. Oznacza maskę jaką człowiek przybiera na użytek społeczny, kompromis pomiędzy jednostką a społeczeństwem.

Człowiek nakłada maskę, czyli przybiera taką postawę, jakiej się od niego oczekuje w relacjach społecznych, rolach społecznych lub zawodowych. Persona nie jest składnikiem autentycznej osobowości, lecz powierzchnią psychiki. Persona pośredniczy między ego a światem zewnętrznym. Jeśli ego identyfikuje się z personą, to jednostka znacznie lepiej uświadamia sobie rolę, jaką odgrywa, niż swe autentyczne odczucia. Wyobcowuje się ona zatem od samej siebie, a jej osobowość staje się jednostajna, bezbarwna, dwuwymiarowa. Jednostka taka staje się jedynie imitacją człowieka, odzwierciedleniem społeczeństwa, a nie autonomiczną istotą ludzką."

Tutaj mamy aktorkę - czyli ego i pielęgniarkę - personę - która chce wyleczyć ego.

Film oddaje konflikt wewnętrzny między tym jacy jesteśmy naprawdę a tym kim stajemy się by dopasować do oczekiwań społeczeństwa, znajomych, rodziny i tak dalej.

Zgadzam się, że tytuł można interpretować w ten sposób - sama też tak robiłam. Nie mogę jednak potwierdzić podziału na ego - aktorkę i personę - pielęgniarkę, bo nie wydaje mi się on aż tak jednoznaczny i wyraźny. Pielęgniarka sama potrzebuje terapii i początkowo otrzymuje ją od swojej pacjentki, która słucha zwierzeń.
Film pełen jest niedomówień i niejednoznaczności, dlatego, myślę, przesłania nie można nazwać oczywistym.

Chciała się wygadać, a nie terapii od razu. Ze wszystkich byście nienormalnych zrobili.

Mam identyczne odczucia.

Wczoraj obejrzałem personę, dziś szepty i krzyki. Powiem wam, że filmy te zrobiły na mnie duże wrażenie, bo po raz pierwszy na prawdę nie wiem jaką wystawić ocenę. I to nie chodzi o to, żeby poczuć się jak krytyk filmowy, wytykać błędy, chwalić zalety, ale po prostu zająć jakieś stanowisko wobec filmu, stwierdzić czy mi się podobał czy nie, czy ładny czy brzydki, czy mądry czy głupi itd. A wynika to z tego, że nic a nic z tych filmów nie zrozumiałem.
Po prostu nie wiem, a filmwebowe recenzje i oponie na forum wcale mi nie pomagają, bo znaczna większość chwali tylko dla samego chwalenia, bo to bergman, inni interpretują to na tak rozmaite sposoby, że sam nigdy bym na to nie wpadł, że można się dopatrzeć takich rzeczy i nadać im taki a taki sens, a oni na podstawie swoich domysłów jeden z drugim debatują co poeta miał na myśli. Są też tacy, którzy podobnie jak ja nic nie rozumieją i im się pisze, że oni do takich filmów nie dorośli albo że mają zły gust i nie są dostatecznie wrażliwi.
Filmweb podopowiada mi, że z szeptami i krzykami włącznie obejrzałem 8 filmów Bergmana. O ile te wcześniejsze jak siódma pieczęć czy poziomki uważam, że są wyśmienite, a pieczęć to już szczególnie, o tyle każdy kolejny był gorszy aż dotarłem do wspomnianej persony i szeptów i krzyków. Te dwa uważam, że są to takie wydmuszki, puste naczynia, które bergman stworzył, bo w końcu jest wielkim reżyserem i w ogóle, a co one oznaczają, jak je trzeba czytać i o co w ogóle w nich chodzi, to już sobie widz na własny użytek wymyśli i będzie się bił z innymi domorosłymi krytykami i znawcami, bo jest przekonany, że on odkrył prawdziwe przesłanie i prawdziwy sens dzieła

[SPOILER]
które tak na prawdę nie ma żadnego sensu, a reżyser śmieje się z nich wszystkich i ich naciąganych teorii xD
[SPOILER]

nie no, tutaj sobie troszkę zażartowałem, bo coś tam musiało być siłą napędową, która skłoniła reżysera to nakręcenia takiego, a nie innego filmu, ale na dobrą sprawę nie ma to dla mnie absolutnie żadnego znaczenia w obliczu tego, że pod koniec czułem się już tak zagubiony, że po prostu przestałem uważnie śledzić fabułę i oglądałem jednym okiem, drugim czytając komentarze na forum z nadzieją, że znajdę tam jakąś wskazówkę, która nada temu wszystkiemu jakiś sens.

Bardzo mi przykro, ale uważam, że król jest nagi.

Niestety, ja też zostałam przez Bergmana tutaj pokonana. Zawsze wydawało mi się, że lubię ciężkie, intelektualne kino; że Bergman jest wręcz synonimem takich "snobistycznych" w oczach jednych, w oczach drugich genialnych obrazów. Pasjami oglądam kino z lat 20., 30. i starsze, dlatego może lepiej czuję się w kinie niemym. Choć wiem, że tym, co najbardziej mnie od tego filmu odstręczyło, jest fakt, że jest to w istocie teatr (a teatru nie cierpię), to też mam wrażenie, że jest to wydmuszka. Chyba nigdy tak bardzo nie nie zgadzałam się ze znajomymi, wśród których ocen widzę niemal same 9-ki i 10-ki.
A tak, ostatnie 10 minut też miałam ochotę przewinąć jak najszybciej...

Jasne, połowa oceny za ten film, to w związku z tym, że "Bergman wielkim reżyserem był" ;)))