Dawno nie czułam się tak bezradna wobec filmu jak w tym przypadku. Jakbym jeszcze za mało wiedziała, za mało widziała, jakby ten film był dla mnie za wielki. Nie myślałam, że kiedykolwiek jeszcze kino wskrzesi we mnie takie emocje...
W mojej osobistej interpretacji jest tutaj postawiona teza życia jako przedstawienia, teatru, jako jednego wielkiego udawania. Tak naprawdę nikt nie jest w pełni sobą bo albo udajemy kogoś, albo kimś się bawimy. Nasze zachowania podporządkowane są różnym schematom, konweansom, okolicznościom, zachowaniem innych. Alma pragnęła wpierw przypodobać się Elisbeth, podziwiała ją, by potem odkrywszy prawdę robić wszystko aby ją upokorzyć. Jednak tak naprawdę dopiero wtedy zaczęła się do niej upodabniać. Bo Elisabeth od początku bawiła się jej uczuciami, wedle mnie jej milczenie było świetną mistyfikacją. Jedną z najlepszych scen ? wspomniana już rozmowa obu kobiet, kiedy to poznajemy i jedną i drugą stronę. W tym labiryncie ludzkich sztuczek, ciągłego udawania, ranienia się zrówno jedna jak i druga zatracają siebie, pośród bólu i łez, pośród krzyki i zaciśniętych zębów. Nawet sam Bergman co jakiś czas przypomina nam, że to tylko film, że to nie dzieje się naprawdę ? tak jak bohaterki filmu nie żyją naprawdę. Pozostaje tylko ból i... samotność.

Oczywiście możnaby tu piać i pisać o różnych aspektach, nawiązaniach. Ze swojej strony mogę tylko stwierdzić, że film mnie zachwycił w najwyższym stopniu. Wybitny.