Nie traćcie 80 minut życia 1/10
podobnie jak stalker

Bergaman - mistrz ciezkich emocji - zbudwał w "Personie" niesamowitą, wbijajacą w fotel atmosferę, koszmarną i melancholijną zarazem. Film, który robi wraznie "malowanego" przez szaleńca i geniusza, bardzo wyrazisty, teatralny ale nie sztuczny. drobne gesty, spojrzenia, genialne ujęcia tworza obraz, ktory na długo...

Po oglądnięciu Źródła i Poziomek uważałem Bergmana za dobrego reżysera ale bez przesady. Dzisiaj wróciłem z kina z Persony i twierdzę że jednak jest geniuszem. Film jest tak prosty w fabule ale przekazuje ogromną emocję, energię zachwyca i zmusza do myślenia nad pokazanymi tu obrazami poprostu arcydzieło.

Na koniec...

Dawno nie czułam się tak bezradna wobec filmu jak w tym przypadku. Jakbym jeszcze za mało wiedziała, za mało widziała, jakby ten film był dla mnie za wielki. Nie myślałam, że kiedykolwiek jeszcze kino wskrzesi we mnie takie emocje...
W mojej osobistej interpretacji jest tutaj postawiona teza życia jako przedstawienia,...

Film naprawdę porusza. Jest inteligentyn, świetnie zagrany i zmusza do refleksji. Aż się chce o nim rozmawiać!! Szkoda, że większość wszpółcześnych twórców przestała wierzyć w inteligencję widza i serwują nam przeważnie pseudintelektualną papę. Gdyby tak każdy film choć w najmniejszym stopniu przypominał...

tutaj jest zawarta istota kina. wszystko przemyslane, zdjecia przecudowne a gra niesamowicie przekonywujaca. bez zbednych dodatkow i ulepszaczy. z takim kinem obcuje sie jak z wybitnym malarstwem, do ktorego sie wraca a pole do interepretacji pozostaje bardzo duze. arcydzielo niekwestionowane!

,,Bohater naszych czasów " to książka którą czyta syn Elisabet , to mówi wiele .

Milcząc unikniemy kłamstwa, ale tylko do momentu, gdy odezwie się ktoś inny.

Zacznijmy od tego, że ja ten film bardzo szanuje, podobnie jak inne dzieła Bergmana. Strona audiowizualna to arcydzieło, a kadry są z najwyższej półki.
Nie rozumiem jednak fabuły, jak już ktoś napisał na forum — dostajemy szkielet filmu, a sami mamy dopisywać strzępki scenariusza. Może nie jestem odpowiednio dojrzały,...

Czy go zrozumiemy - nie wiem. Mnie tak 50/50. Natomiast sam film obejrzeć warto dla dobrej gry aktorskiej, nieprzeciętnej urody i podskórnie wyczuwalnej homokobiecej erotyki.

Dawno temu oglądałem ten film i słabo go pamiętam. Jeśli ktoś widział ten obraz niedawno lub więcej pamięta to może mógłby odpowiedzieć czy dobrze pamiętam czy aby nie było w nim sceny gdzie główna bohaterka puszcza się na plaży jak ostatnia dz**ka? Z góry dziękuje za odpowiedź.

Przez większość czasu film mnie męczył a postacie strasznie irytowały dopiero pod koniec zaświtało mi o co filmowi chodzi chociaż i tak nie jestem pewien

.. odczuwam po oglądnięciu tego filmu. Bergman został obwołany jako reżyser wszech czasów, obdarowany licznymi nagrodami, a jego filmy obwarowane pięknymi, lirycznymi recenzjami. Dlatego moje oczekiwania także były wygórowane. Po serii dziwacznych, odrażających migawek nagle przechodzimy do fabuły, która jest tak...

A mnie ten film nie przekonuje. I nie piszcie że jestem tępym kretynem bo to żaden argument :)

Nie wystarczy powiedzieć, że ten film jest genialny. Nie wystarczy powiedzieć, że jest arcydziełem. Należy rzec: ten film jest GENIALNYM ARCYDZIEŁEM!!! (koniecznie dużymi literami + wykrzykniki). Ale czy jakakolwiek, nawet najśmielsza ekspresja jest w stanie oddać WIELKOŚĆ tego filmu? Otóż nie! Przyznam osobiście, że w...

!

Coś jak u Almovodara, ale w formie spotęgowanej, bardziej dosadnej, dociekliwszej i dobitniejszej. Trudne, wymagające kino, ale bez zwątpienia warte obejrzenia. W swojej formie, ujęciach i historycznej już scenie "prawie pocałunku w szyję" bije na głowę wszystkie tzw. arcydzieła. A jest to obraz niezwykle surowy i...

Kino prawdziwie niekonwencjonalne, przez co dość trudne w odbiorze. Bergman ewidentnie bawi się z widzem. Już od pierwszych ujęć widzimy, że twórca podkreśla swój artystyczny profil. Prawie cały film sprowadza się do wymiany gestów i spojrzeń dwóch kobiet oraz ciągłego monologu jednej z nich. Bibi Andersson i Liv...

Persona to pierwszy film Bergmana, który miałam okazję obejrzeć...to niesamowity, fascynujący film o życiu i śmierci, sensie i nonsensie, naiwności przemieniąjącej się w dojrzałość..wielopoziomowy, alegoryczny, niejednoznaczny.. Możnaby wiele mówić na temat tego filmu i każdy powie coś innego. Liv Ulmann jest tu...

dla mnie początek i koniec mówi że jest to film o podziwie nad kobietą
bergman bawi się tymi dwiema kobietami łaczy je w całość ,rozdziela
u ulmann (katoliczki)sprawiało wielkie wrażenie mówienie bibi o orgii z chłopcami a dla niej to było swego rodzaju powtórzenie ekshibicjonizmu
to sprawiło chęć poznania siebie...