Przyznam, że przy pierwszym seansie byłam negatywnie nastawiona do filmu przez obsadzenie w roli kapitana Cosmo Jarvisa, jednak po oswojeniu się z jego aparycją po "Szogunie" postanowiłam ponownie obejrzeć film. Zaskakują mnie bardzo słabe opinie. Film jest zabawny, gra aktorska Dacoty jest niesamowita. Muzyka nastrojowa. Mam jednak poczucie (tutaj muszę zaznaczyć, że książki nie czytałam i opieram się tylko na filmie), że przy drugim seansie inaczej podeszłam do zakończenia. Od momentu otrzymania listu przez Annę pozostawioną przez kapitana film przechodzi w taką narrację jakby jego zakończenie było tylko snem, balsamem na duszę, dla wszystkich ludzi z podobną historią, którzy takiego listu nie otrzymali. Bo przecież nawet najpiękniejsze przewiązanie i miłość po tylu latach rozłąki niewiele miałoby do zaoferowania. W prawdziwym życiu Frederick poznałby świat i zapomniał o Annie, a ta z braku perspektyw wyszła by za kogoś innego i znalazła pocieszenie w jakimkolwiek zajęciu, na które przyzwolił by jej status i płeć. Tutaj jednak narrację prowadzi Anna, która od lat stoi w miejscu, rozpamiętując straconą nie tylko miłość, ale całe życie, które mogło być czymś innym niż stagnacją. Dlatego zakończenie tak bardzo odstaje, bo jest tak nieprawdopodobne jakby było tylko tęsknym marzeniem Anny i jej podobnych osób. Bardzo pięknym marzeniem, które dzięki dziełom fikcyjnym może być prawdziwe. Ciekawa jestem, czy miał ktoś podobne przemyślenia.