Zdjęcie tak wygląda, bo zostało wykonane z lampą błyskową z bliskiej odległości. Nikt niczego nie wklejał.

A wystarczyło trochę pomyśleć...

Drogi profesorze raggan.
Muszę Ci wierzyć na słowo.
Poza tym samemu sugeruję, żebyś pomyślał (np. nad konsekwencjami logicznymi swojej wypowiedzi, albo nad sensem protekcjonalnego zwracania się do ludzi, którzy ani nic Ci nie zawinili ani nic o nich nie wiesz ); może wówczas wymyślisz, że ktoś kto nie traktuje fotografii jako jednej z istotnych dyscyplin, w życiu, nie musi (nie może?) wykoncypować, że zdjęcie wygląda tak osobliwie, kiedy postacie są oświetlane w dużym zbliżeniu. Może Ty wiedzę o fotografii masz wpisaną w genom, ale reszta ludzi nie.

Nie było moim celem ukazanie mojej jakiejkolwiek wyższości tak w dziedzinie fotografii, jak każdej innej. Nie mogłem sobie odmówić jednak przyjemności zwrócenia uwagi na fakt, iż wygłaszanie opinii bez przemyślenia tematu przez choćby chwilkę nigdy nie jest szczęśliwym pomysłem. Można wtedy bowiem, całkiem niechcący, wydać osąd krzywdzący i błędny.

Zawsze bezpieczniej jest nie wierzyć internetowym mędrcom na słowo. Dlatego proponuję eksperyment: w nieco przyciemnionym pomieszczeniu należy zrobić zdjęcie własnej twarzy, lekko od góry i z lampą, podobnie jak na plakacie. I nie zapomnieć o zamknięciu oczu! :) Efekt powinien rozwiać wszelkie wątpliwości.

chyba o to chodziło, nie? niby zdjęcie zrobione przez paparazzi, na szybko, 'skradzione' (jak skraść można czyjeś spojrzenie czy pocałunek) gdzieś na korytarzu budynku sądu, gdzie szarpią się zwaśnione strony. plakat wskazuje na charakter dokumentalny filmu. sprawia, że prawie wierzysz, że to autentyczne zdjęcie z gazety. a jeśli intryguje, to znaczy, że właśnie doskonale odegrał swoją rolę. udało mu się przyciągnąć uwagę. ale taka prawda, że jest... nieapetyczny. mnie irracjonalnie trochę odstraszył i ten film zostawiłam zupełnie na koniec, kiedy obejrzałam już wszystko z Alem Pacino ;)