Druga wojna światowa toczy się już dwa lata. Na bułgarskim wybrzeżu Morza Czarnego, w małym miasteczku, usiłuje przetrwać ciężkie czasy pięć Polek internowanych w jednym domu. Każda z nich pochodzi z innego środowiska, inaczej przeżywa realia wspólnego życia.
Osadzony w scenerii wojennej psychologiczny obraz pięciu odmiennych osobowości skazanych na egzystencję pod jednym dachem.

Polek internowanych w jednym domu. Każda z nich pochodzi z innego środowiska, inaczej przeżywa realia wspólnego życia. Najstarsza, hrabina Aleksandra, wspomina dostatnią barwną przeszłość; po wyczerpaniu zasobów finansowych popełnia samobójstwo. Alicji, pielęgniarce, wróg wymordował całą rodzinę, dlatego nie oddaje krwi rannemu Niemcowi. Najmłodsza z kobiet, Katarzyna, zajmuje się gospodarstwem. Jej właściwe życie toczy się w świecie wyobraźni i malarstwa. Ewa, czekając na list z Brazylii, żyje pragnieniem wyjazdu. Opiekuje się żydowską dziewczynką uratowaną z getta. Grażyna prowadzi najbardziej normalne życie. Nawiązuje romans z bułgarskim oficerem oraz znajomość z kapitanem niemieckiego okrętu podwodnego. Bułgarscy antyfaszyści planują zniszczenie łodzi. Grażyna usiłuje przedostać się do Turcji, zatrzymuje ją bułgarska policja. Mieszkankom domu grozi aresztowanie. Katarzyna podpala budynek, kobiety uciekają.