Mimo wielu trudności, niechęci, napadów wstrętu i pogardy dla złego smaku, udało mi się szczęśliwie dotrwać do siódmej części „Piły”, która początkowo miała stanowić zwieńczenie całości. „Piła 3D” choć niewątpliwie zamknęła pewien rozdział, całkowicie zrujnowała odbiór franczyzy. Czy jednak na pewno zasługuje ona na miano najsłabszej odsłony w oryginalnej serii?

Mark Hoffman wciąż się ukrywa, gdy cały departament policji dowiaduje się, że to właśnie on stoi za każdym z ostatnich morderstw. Jill usiłuje zyskać immunitet i ochronę, a w tle rozgrywają się kolejne gry. Główny wątek niezwiązany ze śledztwem tym razem dotyczy Bobby’ego – mężczyzny, który zarabia na historiach „ocaleńca”, choć w rzeczywistości nigdy nie znalazł się w grze Jigsawa. Ma więc okazję nadrobić wszystko, gdy trafia w sam jej środek i wyłącznie od niego zależy, czy wspólnicy pomagający mu w oszustwie przeżyją. Gdzieniegdzie przewijają się też losy innych ocaleńców, zapoznać się można również wreszcie z tym, co spotkało doktora Gordona z pierwszej części, gdy udało mu się uciec.

Historia oszusta to naprawdę dobrze przemyślany wątek wyłącznie w formie koncepcji, której egzekucja nie wyszła tutaj najlepiej. Postać Bobby’ego jest sztuczna do bólu i prawdopodobnie po raz pierwszy niemal nie chce się kibicować głównemu protagoniście. Prezentuje się to jednak zadziwiająco przyzwoicie w porównaniu do tego, co dzieje się wokół Hoffmana. Jego krwawa vendetta stanowi totalny absurd i składa się w większości z nieprzemyślanych kroków, podczas której ma on więcej szczęścia niż rozumu. Dość słabo wypada również wątek śledztwa i poczynań policji – z pewnością nie sprzyja fakt, że do tej części nie ostała się w zastępach służb żadna postać, którą widz jakkolwiek by kojarzył. Poczynania takich no-name’ów nie angażują, a ich wprowadzenie w tej części wydaje się być niezwykle nieporadne. Rozwój bohaterów całej produkcji to czysta kpina, tak naprawdę w żaden sposób on nie zachodzi i do samego końca utrzymany zostaje status quo.

Technicznie niemal nie da się powiedzieć pozytywnego słowa. Wszystkie motywy, dźwięki, lokacje stanowią twór niemal nierozróżnialny względem poprzednich odsłon i nie warto się na nich skupiać choćby powierzchownie. Pułapki nastawione są na maksymalnie obrzydliwe sekwencje, a pomysły minęły się chyba najbardziej z dobrym smakiem w całej serii. Dodać do tego krzyki, krew, dziwne maszyny – kwintesencja prawdziwej tandety i bezguścia. Film więc wizualnie całkowicie odpycha, a przy okazji nie ma do zaoferowani czegoś choćby przypominającego udaną fabułę. Aktorsko niezwykle marnie, nie ma żadnej sceny przykuwającej uwagę, niczego, czego człowiek nie wyrzuci po chwili z pamięci. Obyto się również bez zaskakujących plot twistów – czy też raczej te obecne nie potrafią odratować sytuacji, gdy mleko się już dawno rozlało. Ciekawym mrugnięciem do widza jest samo zakończenie, które spójnie podsumowuje całość, zamyka pewien rozdział, a przy okazji może w swej ironii wywołać salwę śmiechu.

Przyznać muszę, że „Piła 3D” to najsłabsza odsłona w oryginalnej serii. Choć miała pewne ciekawe koncepty, nie potrafiła ich rozwinąć i starała się braki fabularne w jakiś sposób nadrobić krwawą sieczką. Przedsięwzięcie to jednak zarżnęło całą franczyzę, odbierając wszystko to, co ją wyróżniało na tle filmów takich jak „Hostel” czy „Martwe zło”. Tak jak pierwsze części wniosły gore do mainstreamu, tak z pewnością zostało ono z niego wyprowadzone za sprawą „siódemki”. Więcej, krwawiej i w 3D to chyba jeden z najgorszych pomysłów twórców – z tego powodu produkcja ta zyskuje ode mnie zawrotne 3/10.