„Pianistka” M. Hanekego to film dla wytrawnych kinomanów. Nie każdemu przypadnie do
gustu, jednych obrzydzi i zbulwersuje, innymi wstrząśnie, a jeszcze innym da do
myślenia...
To film o jakże ludzkiej potrzebie, potrzebie miłości.
Główna bohaterka- Erika- to kobieta spełniona zawodowo (jest cenionym profesorem
muzyki), ale z drugiej strony jest ona zagubiona, samotna, skrzywdzona przez matkę,
pragnąca miłości...I właśnie o tę miłość tu chodzi, miłość fizyczną. Erika bowiem nigdy
nie miała żadnego mężczyzny, nie jest jedna wolna od swojej seksualności. Kobieta, aby
zaspokoić swój popęd ogląda filmy pornograficzne, masturbuje się, podgląda innych. To
właśnie w ten sposób uczy się miłości cielesnej, której nigdy nie zaznała.
Kiedy zakochuje się w niej młody student zaczyna się prawdziwy dramat. To czyste,
szczere pełne fascynacji uczucie chłopaka zostaje zderzone z biologicznymi potrzebami
pianistki. Wtedy wychodzi z bohaterki jej podwójna natura: delikatność, miłość do
klasycznej muzyki i tłumiona przez wiele lat seksualność, która objawia się brutalnymi
zachowaniami.
Haneke w sposób mistrzowski demaskuje ludzką naturę. Reżyser chce nam przekazać,
że nasz natura jest nieubłagalna, że nasze zachowania determinuje biologia... a to kim
jesteśmy na zewnątrz (tu nauczycielka muzyki), to tylko przykrywka, pod którą uwięzione
są nasze pierwotne instynkty i potrzeby fizjologiczne, z których te seksualne zajmują
czołowe miejsce.
Przeciwieństwem dla ludzkich popędów jest muzyka, która wzbudza głębokie uczucia i
emocje, kojarzy się z wrażliwością i równoważy brutalność ukazanych relacji między
kochankami.