Nie czytałam książki J. Nesbo i nie czekałam z zapartym tchem na tą ekranizację. I może dobrze, jednego rozczarowania w życiu mniej.
Bezdyskusyjną zaletą filmu są piękne plenery. Opowieść zaczyna się dość ciekawie, nawet intrygująco i klimatem może kojarzyć się z „Kronikami portowymi”. Późniejsze wydarzenia z chłopakiem patrzącym w oczy topiącej się matki i spitym policjantem nocującym w parku przy
przy wysoce minusowej temperaturze, przemieszcza fabułę w rejony właściwe dla filmów SF.
W dalszej części filmu historia toczy się nieprzesadnie szybko, a towarzyszące kolejnym zdarzeniom emocje nie przekraczają pułapu, jakie towarzyszą człowiekowi przy głaskaniu kota. Montażysta po skleceniu pierwszej części filmu prawdopodobnie zasnął, gdyż w drugiej połowie filmu czasem traciłam rozeznanie co dzieje się teraz, a co działo się w przeszłości, co było w zwiastunie, a czego nie ma w filmie i gdzie są drzwi wyjściowe z kina. Trudno nie zasnąć w takiej sytuacji, skoro policja w śledztwie przyjęła dość odważną hipotezę, że morderstwa popełniane są podczas opadów śniegu, w zimie, w Norwegii. Bohaterowie nie wydają się zdystansowanymi Skandynawami tylko ofiarami absencji chorobowej dilera. Scena ponownej fascynacji byłych kochanków może posłużyć jako materiał edukacyjny na spotkania anonimowych seksoholików. Miałam wrażenie, że M. Fassbender przemieszczający się z reklamówką i zbolałą miną za chwilę zamieni się w trzęsącego się M. Houellebecqa. Pojawiają się dość mocne sceny z odstrzelonymi i posiekanymi członkami oraz sceny ekstremalne, jak na przykład mówiący V. Klimer. Itp., itd.
Nikt, kto widział „Dziewczynę z tatuażem” nie polubi tego filmu. No nie da rady.