"Pierwszy człowiek" Damiena Chazelle'a oferuje nam podróż przez początki wyścigu kosmiczego, rywalizację dwóch mocarstw o zaznaczenie kolejnych wielkich kroków. Czyje to miały być ślady? Herosów, przywódców, czy narodów? Płaszczyzny akcji harmonijnie przenikają się między sprawczymi jednostkami, ich środowiskiem rodzinnym, wspierającymi zespołami i opinią publiczną. Soczewka kamery ogniskuje się przez większość czasu na postaci Neila Armstronga, jego żony i dzieci. Subtelnie zaznacza możliwe pobudki działania astronauty, który dźwigając brzemię tragedii, potrafił konsekwentnie kroczyć do celu. Mimo to, czy dzięki temu: oto jest pytanie? Chwała twórcom za postawienie takowego.
Na wyróżnienie moim zdaniem zasługuje tu szczególnie Claire Foy jako Janet Armstrong znakomicie przedstawiając rolę wspierającej partnerki i kochającej matki, nie zadającej mężowi uciążliwych pytań "po co?" i "dlaczego?". Muzyka towarzysząca wspólnej pracy i spacerom w kosmosie sprawiająca wrażenie lekkości całego przedsięwzięcia idealizuje tych ludzi, lecz w końcu to TE wielkie kroki. Przeto sceny te nabierają efektownej estetyki charakterystycznej chwilom spełnienia "American dream". Ostatecznie to wydarzenia "larger than life". Pan Damien Chazelle po raz kolejny udowadnia być sprawnym dyrygentem kinematograficznej machiny.
Jest to chyba pierwszy raz, kiedy Amerykanie tak zdecydowanie pokazali herosów swej jakby nie było mitologii narodowej, jako zwykłych, nieraz upadłych ludzi. Mimo kosztów podatników, śmierci uczestników programu kosmicznego brnęli dalej. I ponownie: dzięki rywalizacji ze Związkiem Radzieckim? Astronauta mówi w pewnym momencie, iż udaje się w kosmos, żeby zmnienić perspektywę. Atmosfera wydaje się z orbity taka cienka, natomiast opisywane osiągnięcie z 8 rzędu w kinie nabrało dla mnie osobiście istotnie nieziemskich rozmiarów. Wielki krok w dziejach ludzkości otrzymał właśnie swe miejsce w Alei gwiazd. Czy dzisiaj zasłużylibyśmy na podobne?