Gdyby ludzie się nie poświęcali w imię poznania świata, nie byłoby postępu i rozwoju. Dlatego o nich pamiętamy.

Piszesz jakby poświęcali się dopiero wtedy. Przez tysiące lat cywilizacji ludzie ginęli, aby coś odkryć. Gdyby nie ryzyko w poznawaniu świata do dziś biegalibyśmy z kamieniami na zwierzęta.

Zgadzam się. Ludzie się poświęcali zawsze. Nie krytykuje postepu jako takiego.
Napawa mnie wręcz dumą to co człowiek osiągnął.
Natomiast nie dostrzegam wartości celu poświęcania się akurat dla spraw
które pokazuje film. Biorąc pod uwagę koszty.

O ile bieganie za zwierzętami aby je upolować ma rzecz jasna sens,jakim jest
nakarmienie rodziny to da się zrozumieć szczytność tego celu.

O tyle, w chodzeniu po księżycu tego sensu nie dostrzegam.
Postęp tego rodzaju nie budzi we mnie entuzjazmu.

Raczej jest mi po prostu smutno. A zwłaszcza smutek ten się
pogłebia gdy policzy się koszty jakie w tym wypadku musialy ponieść rodziny.

Nie wyobrażam sobie np. tłumaczenia dziecku Twój tata robił to w imię postępu,
przeczytasz o nim kiedyś w wikipedii.

Na pewno znajdą się przeciwnicy takiego sposobu myślenia,
argumentujący, że człowiek ma prawo wykorzystywac swoje życie wg. swojej
woli i robić z nim co chce i zarządzać ryzykiem.

Potrafię zrozumieć, osoby nie zakładajace rodziny i żyjące w ten sposób.

W fimie jednak jest wyraźnie ukazana istotna kwestia rodziny i jej wartości.
W momencie gdy żona Armstronga prosi o rozmowę z synami.
Gość zderza się z odpowiedzialnością. Choć początkowo chce od niej uciec.
Chłodna rozmowa. Poinformowanie synów o tym co może się zdarzyć.

Druga scena - chyba wcześniejsza - pusty wzrok żony Gussa - który spłonął w kapsule.
Żona stoi przed autem i nie wie jak zamknąć bagażnik. Syn bez ojca.
Oto efekty.

W moim odczucia aby poświecac się dla takich kwestii,
trzeba mieć przewartościowane priorytety
i swoje cele i ambicje, stawiać ponad dobro rodziny i dzieci.

Stąd tytuł posta.