Głównym problemem tego filmu jest to, w jakim świecie i wśród jakich ludzi będzie żyło właśnie narodzone dziecko. Jestem tu - krzyczy człowiek - przyszedłem, aby żyć. Ta strofa z książki Ludvika Askenazego "Czarna skrzynka", będąca swoistym konglomeratem poezji, pieśni i fotografii, zwróciła uwagę reżysera. Zafascynowny tym dziełem Jireą zaadaptowal nie tylko warstwę literacką, lecz wykorzystał także część materiału ilustracyjnego. Większość interpretatorów dostrzegła w tym fabularnym debiucie twórcze spożytkowanie doświadczeń francuskiej Nowej Fali, a także poszukiwań z kręgu prób cinéma vérité. Reżyser stworzył dzieło bardzo osobiste, film nieskrępowany zasadami dramaturgii tradycyjnej. Ivonka spodziewa się dziecka. Slávek odwozi ją do szpitala. Rozstanie sprawia, że oboje wspominają...

Inne, mniej znane oblicze wczesnego okresu czechosłowackiej Nowej Fali – dalekie od hrabalowskiego kina małego realizmu. Jaromil Jireš robi tu ukłon w stronę francuskiej awangardy końca lat 50. – jego debiutancki "Pierwszy krzyk" zbliża się formą do "Zeszłego roku w Marienbadzie" Alaina Resnais czy wczesnych dzieł Godarda. Pokazując dzień z życia pary oczekującej dziecka, Jireš ilustruje, jak przyszli rodzice spędzają czas osobno; wspomnienia przeplatają się z marzeniami sennymi, widma przeszłości z wyobrażeniami. Wachlarz retrospekcji jest tak duży, że trudno pojąć, czyje myśli śledzimy – Slávka (gwiazdor Josef Abrhám w jednej ze swoich pierwszych ról), Ivany (Eva Límanová, debiutantka), a może obojga naraz? Jireš sprawnie operuje dynamicznym montażem, długie ujęcia przeplata stopklatkami, a większość obsady – dla zwiększenia wrażenia realizmu – to naturszczycy. Po latach film wciąż wygląda świeżo, wszak "awangardy się nie starzeją".