Sądziłem, że będzie jeszcze lepszy. Owszem, to prawdopodobnie najlepsza ekranizacja powieści Doyle'a z tych, które do tamtego roku powstały, ale wersja z 1929 roku również ma swoje argumenty. Ten mrok i klimat wrzosowisk był w starszym filmie jeszcze bardziej sugestywny niż w tej chwalonej pod tym kątem amerykańskiej produkcji. Nie, żebym narzekał, bo jest dobrze - zwracam tylko uwagę, że mogło być jeszcze lepiej.

Aktorsko trudno mieć jakiekolwiek zarzuty. Właściwie cała obsada robi dobrą robotę z, rzecz jasna, aktorami odgrywającymi Holmesa i Watsona na czele. Dobrze dobrano jednak również aktorów grających Stapletona czy Henry'ego, lepiej niż we wspomnianej przeze mnie, starszej ekranizacji.

Fabularnie do pewnego momentu jest to bardzo wierna ekranizacja. Jednak w późniejszych minutach filmu okazuje się, że niektóre wątki z książki są porzucone lub zmienione (rodzeństwo Stapletonów jest faktycznie rodzeństwem, a nie, tak jak w powieści, małżeństwem czy też brak wątku relacji Charlesa Baskerville'a z Laurą Lyons) lub dodane (seans spirytystyczny przeprowadzony przez żonę dr Mortimera). Z tym nie mam problemu. Natomiast, jak słusznie zauważył recenzent filmu na Filmwebie, są też pewne luki fabularne jak chociażby niewyjaśnienie twórcy listu-przestrogi podrzuconego Henry'emu czy też brak ujawnienia tożsamości niedoszłego zabójcy jadącego dorożką w Londynie (mimo, że ci, co czytali książkę doskonale wiedzą o kogo chodziło).

Jeśli chodzi o walory techniczne, to nie da się ukryć, że jest to najbardziej profesjonalnie zrealizowana ekranizacja do tamtego roku. Momentami byłem zdziwiony, co udało się osiągnąć twórcom, chociażby gdy oglądaliśmy atak tytułowego psa na Henry'ego. Wyglądało to bardzo realistycznie i żadna dotychczasowa ekranizacja "Psa..." nawet nie zbliżała się pod tym kątem do tego filmu.

Choć film nie jest doskonały i ma swoje mankamenty, to niewątpliwie warto go obejrzeć. Mimo upływu lat, jakkolwiek to nie zabrzmi, "Pies Baskerville'ów" z 1939 roku jakoś bardzo się nie zestarzał.