Pierwsza ekranizacja Holmesa w kolorze i piąta ekranizacja "Psa Baskerville'ów", jaką obejrzałem. Poziomem zbliżona do wersji z ’29 i ’39 roku. Z plusów to na pewno świetne aktorstwo – duet Peter Cushing i Christopher Lee w rolach Sherlocka i Henry’ego Baskerville’a, już samo to zapowiada, że film po prostu warto obejrzeć. Szczególnie ten pierwszy wypada po prostu tak, jak można było się tego spodziewać – świetnie. Oczywiście kipi to wszystko niebywale brytyjskością. Są te słynne Hammerowskie scenerie, którym nie brakuje specyficznego mroku i ten charakterystyczny, jak to ktoś gdzieś słusznie zauważył, „jesienny” klimat. Bohaterzy są wyraziści jak żyletki, a dialogi są napisane bezbłędnie.

Nie byłem jednak przekonany co do pewnych zmian scenariuszowych w stosunku do powieści. Całkiem sporo tu pozmieniano. Chociażby ten tajemniczy w książce wątek „rodzeństwa” Stapletonów tutaj jest zmieniony, moim zdaniem, totalnie na niekorzyść. Scena ataku na Henry’ego przez pająka urasta tu do miana właściwie najstraszniejszej sceny w całym filmie (wraz z całą tą swoją dramatyczną muzyką i mimiką bohaterów), co też nie powinno mieć miejsca. Ogólnie film wydawał mi się trochę pośpieszny, bardzo szybko przeskakiwano w rozwoju wydarzeń i zakończenie też nie oddziałuje na widza tak jak to książkowe na czytelnika.

Nie zmienia to jednak faktu, że film ma swoje argumenty i się nimi zwyczajnie broni. Jest to niesamowicie barwna ekranizacja, jest tu na czym oko zawiesić, jest klimat i można się delektować grą aktorską.