Obejrzałem wszystkie ekranizacje aż do 1983 roku i ta jest jak na razie najlepsza. Mimo telewizyjnego formatu nie czuć w niej braków budżetowych. Nawet tytułowy pies nie wygląda najgorzej i jest po prostu wierny powieści.

Ogólnie ta wersja trzyma się bardzo mocno powieści, choć, jak to z reguły bywa, są pewne mniejsze bądź większe zmiany. Jednak od razu czuć, że do tematu podchodzi się tutaj z należytym szacunkiem, dodając nieco od siebie (postać Lyonsa). Fajnie, że właśnie ten film (być może też ze względu na jednak dłuższy czas trwania) przemyca pewne sceny i kwestie, które są dość istotne, a w poprzednich wersjach były często ignorowane. W ogóle mam wrażenie, że ten film jest świetny pod kątem przeniesienia na ekran tego, co faktycznie najważniejsze, niczego nie pomijając, ale też jednocześnie nie przeciągając.

Co jest zawsze ważne w ekranizacjach Sherlocka Holmesa? Oczywiście para Sherlock – Watson. A tutaj wypada po prostu dobrze. Może nie jest to najlepiej odegrany Sherlocka wśród ekranizacji Psa Baskerville’ów; może podobnie jest z Watsonem, ale fakt, że obaj tworzą zgrany duet. Reszta obsady też wnosi odpowiedni poziom.

Poza tym film ma fajny klimat. Sprzyjają temu niewątpliwie bardzo ładne scenografie. Popsioczyłbym na trochę za bardzo romansowe, kiczowate fragmenty, które nic nie wnoszą, ale w tym samym czasie scenerie mnie kupują i przechodzi mi ochota na psioczenie. Co istotne, świetnie wygląda też wrzosowisko. W ogóle wydaje mi się, że pod kątem lokacji i ich umiejscowienia, autorzy trafili idealnie i pod tym kątem jest to bez wątpienia jedna z najlepiej wyglądających ekranizacji.

Jak najbardziej polecam wszystkim fanom powieści Conana Doyle’a.