Nie bez kozery Zygmunt Kałużyński w autobiograficznym dokumencie „Pół życia w ciemnościach” stwierdził, iż nasza rodzima kinematografia przeżywa obecnie głęboki kryzys za sprawą braku dobrych scenarzystów. O ile w czasach wcześniejszych kino polskie czerpało z wydarzeń historycznych (IIWŚ), bądź odnosiło się ówczesnych realiów życia (PRL) lub klasyków literatury to dzisiaj panuje scenariuszowa posucha. Podejmowane są rozliczne działania mające na celu ponieść walory filmu. „Ping pong” Hena to koronny przykład jak z bzdurnego i nudnego tematu można zrobić ciekawy i wymowny film. I zdawać by się mogło, że zwyczajna ping-pongowa rozgrywa sprowadzi film na fabularną mieliznę, to alegorycznie historia unosi się na pełnej głębokości. Odwieczny temat – rutyna w małżeństwie. Odwieczny dylemat – wakacyjna przygoda. Hen jednak nie popada w rezonerstwo i moralizatorstwo, ale pozwala, aby rozterki Teresy rozstrzygnął zwykły mecz. Mecz o wszystko, jak się potem okazało. I wydawać by się mogło, że wynik rozgrywki misiowatego Władka z wysportowanym Michałem jest przesądzony, to jednak Hen od początku kontroluje zagrywkę. Mecz ogląda się z żywym zainteresowaniem.