Właściwie to mógłby być western amerykański. Rzecz zaczyna się w ładnym, schludnym westernowym miasteczku, gdzie wszyscy są dla siebie mili, mają ładne ubranka zapięte pod szyję i z uśmiechem na ustach wypowiadają swoje kwestie - krok dalej i tęcza by im z tyłka wystrzeliła. Sytuacja ulega nieznacznej zmianie gdy pojawiają się bandyci. Fakt, są trochę bardziej niechlujni, ale i tak prędzej widz poczuje litość nad ich prostotą niż obdarzy niechęcią, jak na czarne charaktery przystało.

Film jest dosyć głupawy, zarówno pod względem dialogów jak i zachowań postaci. Tytułowy Ringo niby jest zły, ale i tak jest dobry. Wcielający się w niego piękniś Giuliano Gemma świeci swym bielutkim uśmiechem, że aż strach. Ze zwinnością akrobaty wskakuje i zeskakuje z konia - to samo z dachami i murkami. Pije mleko zamiast whisky, a gadkę ma taką, że ho ho. Z kolei bandyci to raczej banda przedszkolaków, której nie wiedzieć jakim cudem udał się napad na bank. A skoro przy tym jesteśmy - pierwszy raz widziałem żeby ktoś wysadzając sejf dynamitem schował się za drewnianym biurkiem stojącym metr dalej. Ale chyba wtedy stolarka była lepsza - tradycyjnie główny bohater chowa się za kuloodpornym stołem. Długo można by wymieniać wszystkie szczegóły, ale lepiej obejrzeć je samemu.

"Pistolet dla Ringa" to raczej film rozrywkowy, komediowy western. Ciężko się nudzić przy dość sprawnie prowadzonej akcji i dużej dawce humoru. Pamiętam jak kiedyś filmy tego typu leciały w telewizji w niedzielne popołudnie. I to chyba jest najlepsza rekomendacja dla obrazu Tessariego, całkiem przyjemna rozrywka. Bo jak na spaghetti western to jest raczej przeciętnie. Wszystko to nazbyt udawane, proste, wygładzone, sympatyczne. Nawet gdy przemoc stosowana jest gwałtownie i wobec bezbronnych, nie można pozbyć się wrażenia że to i tak wszystko na niby.