Mocny, świetnie zrobiony, dający do myślenia. Taki właśnie jest debiut Bartosza M. Kowalskiego. Główni bohaterowie to Szymek i Czarek, właśnie kończą podstawówkę. Gdzieś na dolnośląskim blokowisku. Szymek pomaga w opiece nad niepełnosprawnym ojcem. Z kolei wielodzietna rodzina Czarka tłoczy się w ciasnocie biednego mieszkania. Pojawia się jeszcze Gabrysia; ta akurat wychowuje się w dość zamożnym domu, ale jest straumatyzowana nie mniej, niż jej koledzy.

Film Kowalskiego ogląda się chwilami jak naturalistyczny dokument. Surowe kadry rejestrują beznadzieję blokowiskowej biedy, odpychającą sztuczność szkolnej uroczystości, przytłaczającą nudę wałbrzyskiego osiedla. Kowalski pokazuje te obrazki dosadnie i przekonująco, nie obawiając się pracy z dziećmi oraz naturszczykami (świetna mama Czarka, przypominająca Geddy'ego Lee z Rushu). Ale realistyczne ukazanie plebejskich pejzaży to tylko wstęp do realizacji reżyserskiego zamysłu, który jest niezwykle ambitny.

o "Plac zabaw" to swego rodzaju moralitet, skupiony na naturze zła tkwiącego w człowieku, na podejmowanych wyborach i ich konsekwencjach. Fakt, iż bohaterowie mają po 12 lat, tylko wzmacnia wymowę filmu. Na dodatek nie są oni szczególnie zdemoralizowani, a ich codziennym problemom daleko do wyjątkowości. Ich czyn, stanowiący kulminację filmu, nie stanowi więc prostej konsekwencji życiowych doświadczeń. Zło, które uczynili, wydaje się tkwić znacznie glębiej, a to wszystko, co ich dotyka na co dzień, dysfunkcyjna rodzina, bieda i nuda, to nie tyle powody, ile preteksty, katalizatory kolejnych zdarzeń.

Odebrałem "Plac zabaw" jako oskarżenie, w dodatku zaadresowane dość szczególnie. Nie jest ono skierowane wobec konkretnych postaci, środowisk czy instytucji. Oskarżona jest sama ludzka natura, której mroczne strony są odpowiedzialne za najpodlejsze, najokrutniejsze czyny, których przykładów nie brakuje we wszystkich epokach. Kultura, prawo i moralność starają się jakoś utrzymać w ryzach tę agresywną nagą małpę, dumnie nazywającą siebie homo sapiens, ale pełnego sukcesu nie będzie nigdy. Dlatego moralny niepokój, prezentowany przez debiutującego reżysera, jest jak najbardziej aktualny i potrzebny.

Więcej moich recenzji na blogu: https://nowerekomendacje.blogspot.com/