Przede wszystkim uproszczenia- do brutalnych aktów dochodzi ze strony osób biedniejszych. Bogaci są samotni. No nie.
Dramaturgia jest budowana w filmie nierówno. Trochę nie wiadomo skąd ta lawina na koniec. Jakby był dobry zamysł, całkiem niezły początek i mocny koniec. Pomiędzy czegoś brakuje. Nie dziwię się pytaniom, czy nie lepiej było zrobić dokument.
Slow motion na ulicy przekombinowane.
W efekcie mamy dobry film, który do końca nie przekonuje. Podobnie jak "Zjednoczone Stany Miłości". Tam - każdy cierpi. Tu: dzieci są okrutne. No i?

Owszem, żyjemy w kulcie dzieci. Dzieci są święte. I jest to świętość pusta, gdyż bardziej moim zdaniem zbudowana na narcystycznym zachwycie rodziców tym, że w latoroślach widzą samych siebie w wersji mini. Tego tropu nie ma w filmie. Jest ledwo zasygnalizowany przy wątku Gabrysi.
Nie ma w filmie psychopatii jako zaburzenia czysto biologicznego. Organicznego braku empatii jako grania na nosie tym, którzy twierdzą, że ludzie są zawsze dobrzy, tylko trzeba do nich dotrzeć, może wychować. I możliwej dyskusji, jak można osądzać kogoś pod kątem etycznym za to, że się taki urodził.
A że wstrząsnął? Nie bardziej, niż "Funny Games" M. Haneke.