Zaczyna się wolno, akcja ogólnie w tym filmie jest powolna. Dużym plusem jest realizm przedstawionego świata, niestety - jak dla mnie - na tym się to kończy. Nie widać tu nic, czego byśmy nie znali. Jest przemoc psychiczna, poniżanie, nagrywanie swojej ofiary telefonami, jest wreszcie przemoc fizyczna kończąca się śmiercią dziecka... Zlepek historii z telewizji przedstawiony w spolszczonej formie i w polskich realiach.
Sprawa zabójstwa Jamesa Bulgera to temat nieświeży, bo ma już 26 lat. Warto o niej przypominać, co pokazał nominowany w tym roku do oskara Vincent Lambe ze swoim "Zatrzymaniem" które gorąco polecam. Tam temat ujęty jest jakby od drugiej strony, od tego, co się stało później, a mimo wszystko wydźwięk emocjonalny jest dużo potężniejszy. Tam mamy Hitchcocka, zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem jest jeszcze więcej akcji. W pół godziny reżyser pokazał dużo więcej, a przede wszystkim WYWOŁAŁ dużo więcej emocji, niż Kowalski w 80 minut.
Szkoda, bo potencjał był duży, ale samo przedstawianie faktów bez komentarza, bez morału, bez przesłania, bez interpretacji - nie wystarczy, żeby film stał się dobry. Potrzeba czegoś więcej i tego czegoś zabrakło.
Daję 4, choć chciałem dać niżej - daję tą ocenę za poziom aktorski. Reszta mnie nie urzekła. Chciałoby się odjąć punkt za monotonne zdjęcia polskiej sielanki i niezbyt wyszukane kąty kamery i właściwie brak pracy światła (równomierne, bezpieczne oświetlenie), ale uważam, że dzieciaki za swoje role zasłużyli na jakieś uznanie. Możecie się nie zgadzać, ale film jest według mnie nużący do tego stopnia, że nawet ostatnia scena nie robi żadnego wrażenia. Zwłaszcza w chwili, kiedy w galerii widz orientuje się w jaką stronę zmierza historia. Przebłysk tego zrozumienia, był jednocześnie zawodem, ponieważ scenariusz do tego filmu napisało życie, a reżyser tylko go skopiował.
To tyle.