Efekt postrzał w wątrobę pociskiem śrutowym na pewno wygląda inaczej, co ma bezpośredni związek z masą ciała i śrutu, efektywną powierzchnią oddziaływania jednego z drugim oraz wpływem ziemskiej grawitacji, zapobiegającej dalekim lotom ofiar postrzału. Zapewne właśnie dlatego twórcy pokazali to tak a nie inaczej, żeby nie było nudno, jak w życiu. Ludzie nie po to oglądają filmy sensacyjne, żeby kontemplować odtwarzanie rzeczywistości.

Każdy, kto choć raz w życiu miał do czynienia z psem szkolonym do walki wie, że nie da się przed nim uciec polegając na sile nóg, ani tym bardziej ukryć za kartonowym pudełkiem. Scenarzyści oczywiście też o tym wiedzą, więc pościgi i walki z udziałem psa wyglądają jak kanapowa zabawa ze starym grubym jamnikiem – żeby nikt się nie nudził przed ekranem.

Krótkotrwały kontakt z oparami ciekłego azotu mógłby uszkodzić gałkę oczną i powierzchownie poparzyć skórę, natomiast głębokie mrożenie tkanki, skutkujące odsłonięciem kości czaszki musiałoby nieodwracalnie uszkodzić mózg ofiary. Zamiast tego scenarzyści udają, że podczas tworzenia sami przemrozili mózgi nadmiarem lodu w drinkach, bo czego się nie robi, żeby widz się nie nudził.

Właściwie każda scena w tym filmie to przykład głupoty zaklętej w ruchomych obrazach. W imię zabawy zadbano o to, żeby usunąć jakiekolwiek prawdopodobieństwo pokazanej sekwencji zdarzeń. Autorzy dzieła zignorowali potrzebę zachowania umiaru, a również w głupocie trzeba zachować jakiś umiar, właśnie po to, żeby uniknąć nudy. Nawet jeśli wszystko jest możliwe wyłącznie na ekranie, to wcale nie znaczy, że w scenariuszu trzeba umieścić absolutnie każdą możliwą do wyobrażenia bzdurę.