A co by było gdyby...zaginęła pierwsza część 'Poetyki' Arystotelesa traktująca o tragedii, a ta opisująca komedię przetrwała do naszych czasów? Właśnie wtedy jak sądzę zamiast ponurego opactwa benedyktyńskiego z 'Imienia Róży' mielibyśmy zakon sióstr
Zgromadzenie Poniżonych Odkupicielek. W literackim ujęciu Umberto Eco, czy też jego przedniej ekranizacji Jeana-Jacques'a Annaunda jest ciemność skrywająca tajemnicę komedii i śmiechu, która nie ma nigdy ujrzeć światła dziennego. Siostry z klasztoru Almodovara też zamknięte za swymi szczelnymi murami, skryte w głębi swych cel, korytarzy i dziedzińca bynajmniej nie zamierzają się poddawać ascezie. Pielęgnując obrządki chrześcijańskie za cel stawiają sobie niesienie pomocy kobietom z przeszłością. A poza tym...oddają się dość osobliwym jak na zakon rozrywkom. I tu zaczyna się barwny korowód surrealistycznych postaci: siosty Szczur, Mierzwa i Zgubiona - kapitalne trio Chus Lempreave, Marisy Paredes i Carmen Maury - aż trudne do rozpoznania jeśli oglądało się najpierw późniejsze filmy Almodovara. Zabawy przyjemne i pożyteczne w rodzaju pisania brukowych powieści, hodowli, a właściwie wychowaniu tygrysa, grze na banjo, zażywaniu kwasu, które tak ułatwiają 'widzenia' - wtedy nie wolno przeszkadzać!!! - to tylko niektóre rozrywki. A siosta przełożona- której urządzają wystrzałowe imieniny - nie stroni od heroiny i kocha sie na zabój w piosenkarce.
I właśnie ona - Yolanda( nieudana moim zdaniem kreacja aktorska Cristiny Pascual) jest dla nich wszystkich z dawna oczekiwaną 'maskotką', bo jakoś tak właśnie zaczynało się im nudzić.
Do czego zmierzam? Almodovar konfrontuje tu rzekomo dwa różne światy - sacrum i profanum, które okazują się niechętnie izolować od siebie mimo pewnych, jakoby narzuconych społecznych stereotypów. Tak jak we wspomnianym na początku przez księdza filmie - "My fair lady" na podstawie książki George'a Bernarda Shawa o kształtowaniu osobowości, czy jego pierwowzorze - greckim micie o Pigmalionie i Galatei - mistrz rzeźbiący swe dzieło zakochuje się w nim bez pamięci i dzieło teraz oddziałuje na swego twórcę. To jak III zasada dynamiki Newtona - ciało A działa na ciało B i B na A - tak samo, ale o przeciwnym zwrocie:)
Przełożona Julia sama przyzanje, że stała się taka jak jej podopieczne. Ona to wyraża mysli, które jednoznacznie zaprzeczają, iż Pedro uczynił film "Pośród ciemności" antykościelnym czy antyklereykalnym. Przedstawia siostry o sile, charakterze i osobowaściach podobnych do narkomanek i prostytutek, ale jak to wyjaśnia przełożona: Bóg ujawnia swą wielkość w istotach niedoskonałych. Nie umierał na krzyżu po to, aby ocalić świętych, lecz grzeszników. Dalekie to od "Viridiany" Bunuela:)
Film do szczytowych osiągnięć Almodovara nie należy, ale stanowi ciekawy wgląd w całość jago spojrzenia na świat.