Trzeba przyznać, że Koizumi Takashi wywiązał się ze swego zadania stworzenia filmu po śmierci mistrza bardzo dobrze, uchwycił nastrój starego kina samurajskiego, szczególnie sceny rozmów przypominały mi filmy Akira Kurosawy. Każde ujęcie jest wypracowane i przemyślane, kreacje bohaterów również stoją na wysokim poziomie, choć niestety wiele postaci jest trochę niewyeksloatowanych. Główny bohater wręcz poraża swą dobrocią, jest jej w nim tak dużo, że gdyby nie pojedynki to byłby wręcz mdły, na szczęście film starannie unika wszelkiego przesadzania. Zresztą jest w nim powiedziane, że zbyt wiele dobroci potrafi zranić. Oprócz tego jest tu delikatna krytyka zwyczajów japońskich, tu akurat wiąże się to z faktem pojawienia się problemów przy zatrudnieniu Ihei. Krytyka polega na wytknięciu pewnej ignorancji zwyczajów panujących w czasach samurajów, czasem bowiem nie ważne jest co robi człowiek, tylko dlaczego to robi.

Dużo w filmie mamy ujęć przyrody, odgrywa ona tu ważną rolę. Cały film kończy się zachwytem nad nią. Tu mam jednak pewne zastrzeżenie co do zakończenia, trochę szkoda, że fabuła została pozostawiona w ten sposób, z jednej strony wątek Iheiego poszedł do końca - dla niego sprawy na dworze księcia się skończyły, ale z drugiej strony sprawy te nie skończyły się dla księcia. Film jest też nieco zbyt krótki i za mało intensywny. Mimo, że Koizumu dobrze wywiązał się z zadania stworzenia dobrego filmu spoad znaku katany, to nie może się równać z filmami Kurosawy czy Kobayashi.

Słowa uznania należą się za sceny pojedynków, bez których nie mogło się obejść, stoją na wysokim poziomie. Na wysokim poziomie zagrali też aktorzy, nie mam do nich żadnych zastrzeżeń, choć to nie to samo co Toshiro Mifune czy Tatsuya Nakadai ze starych filmów. No i w końcu muzyka, która także niczym nie rozczarowuje.

Podsumowując, "Ame agaru" jest dobrym filmem, zawiera też głębsze myśli. Pod każdym względem jest zrobiony bez zarzutu, niestety jego nastrój i bohaterowie zapewniają trochę mniej doznań niż bym sobie życzył. Na koniec dodam jeszcze, że film ów mocno skojarzył mi się z poezją haiku. Oczywiście wszystkim polecam, spokojny, wysublimowany i subtelny film.