... i mimo wszystko o dość błahej treści, chociaż ponoć oparty na faktach. W nieco ryzykowny sposób zrównuje cierpienia obu stron dramatu - mężczyzny, który w katastrofie stracił żonę i córkę i kontrolera odpowiadającego (w znacznej mierze, jednak nie w pełni) za kolizję dwóch samolotów. Poczucie winy zbalansowane z bólem straty być może jest akceptowalne z punktu widzenia psychologii, jednak nie sądzę, aby widz dał się w pełni przekonać do takiej argumentacji, jaką niesie obraz. Z pewnością można próbować poszukać odniesień znanych z literatury i sztuki filmowej, ale byłoby to zbędnym nobilitowaniem omawianego obrazu.
W zasadzie jedyna czytelna i zarazem bardzo oczywista konkluzja wynika z samego zjawiska tragedii, w wyniku której ofiarą można stać się w sposób pośredni i całkowicie nieprzewidziany. Takie ujęcie tematu nie może jednak być kanwą dla moralitetu.
Pomimo tych niedociągnięć i uproszczeń film jest całkiem solidny i skłaniający do refleksji.