Diane Kurys kręciła swego czasu ambitne filmy o wymowie feministycznej, zdobywając sobie tytuł jednej z czołowych przedstawicielek tzw. "kina kobiecego". Z czasem doszła chyba do wniosku, że trzeba dotrzeć do tej części damskiej publiczności, która na co dzień ogląda "Modę na sukces" i zaczytuje się w powieściach Danielle Steel.
Bohaterka "Po miłości", pisarka Lola, romansuje z dwoma żonatymi i dzieciatymi facetami, z których jeden jest architektem, drugi zaś muzykiem tak-jakby-rockowym. Cała trójka wykonuje zawody "artystyczne", by sam film też mógł za taki uchodzić, a zarazem dobrze płatne, bo przecież bez ludzi "pięknych i bogatych" żadna porządna opera mydlana nie może się obyć. Postaci Loli reżyserka nadała cechy niezależnej "kobiety wyzwolonej", jednocześnie obarczając ją bagażem jak najbardziej tradycyjnych uczuć i pragnień. Przy zachowaniu pozorów nowoczesności, cała ta opowieść, osadzona w świecie rodem z ekskluzywnych żurnali, turystycznych folderów i katalogów z wystrojami wnętrz, zdaje się wyrażać tęsknotę za anachronicznym "kinem papy". Nawet aktorka tej klasy, co Isabelle Huppert nie ma tu niczego ciekawego do zagrania. Ze swoją ładną buzią, fajną fryzurą i modnymi ciuchami jej bohaterka mogłaby się wszakże znaleźć na okładce jakiegoś prestiżowego magazynu dla „kobiet sukcesu” …