Historia tego filmu zaczyna się gdzieś w połowie XVII wieku, kiedy to niejaka Oiwa Inari Tamiya Jinja rzuca klątwę na ród Tamiya, w który się wżeniła. Mija dwieście lat, Tsuruya Nanboku IV dla teatru kabuki pisze sztukę „Yotsuya Kaidan” luźno opartą na ww. historii Oiwy. Nie wie jeszcze, że za chwilę stanie się twórcą najpopularniejszej japońskiej opowieści grozy, która na deskach teatru, a potem w kinie wystawiona zostanie wielokrotnie. A na wypadek, gdyby tego było mało, będzie miała jeszcze więcej wspólnego z tymi ekranizacjami. Oto pojawia się przesąd, wedle którego cała ekipa przedstawienia ma stawić się na grobie Oiwy i złożyć stosowne modlitwy, by zapobiec rzuceniu klątwy na ich przedsięwzięcie. Dobrze też, żeby było to udane przedstawienie, bo duch Oiwy zwykł sobie siadać na widowni i zobaczyć jak to wszystko wyszło.
Film Miikego opowiada o jednej z takich ekranizacji. Oto ekipa z tradycyjnego japońskiego teatru przygotowuje się do wystawienia „Yotsui Kaidan”. Obserwujemy próby generalne, poznajemy lepiej smutną historię głównej bohaterki Oiwy, a równolegle nie mniej smutną historię życia uczuciowego aktorki, która wciela się w jej rolę. Oba światy przenikają sie ze sobą i za chwilę nie wiadomo, co jeszcze jest sztuką, a co już życiem realnym. Co jawą, a co snem.
Mnie się film bardzo podobał, a dodatkowo dekoracje sztuki zbudowane na obrotowej scenie robią wspaniałe wrażenie efektownego spektaklu.