Zgodnie z rozkazem przełożonych, zawodowy oficer Łariczew został na krótki czas przeniesiony do małego nadmorskiego miasteczka, gdzie przeznaczenie postawiło na jego drodze młodą piękność, Wieroczkę. Zaczęło się dla niej niełatwe życie jako żony dowódcy, przenoszonego z garnizonu do garnizonu, człowieka skąpego w okazywaniu uczuć, bezkompromisowego, władczego, nawet okrutnego. A ona, zakochana, podporządkowała się całkowicie jego oczekiwaniom, ponosząc czasem bolesne ofiary. Jednak, przy całej swojej bezwzględności, Łariczew był człowiekiem prawym, nigdy nie zdradził i nie okłamał swojej żony i takim pozostał w jej pamięci. Po śmierci męża Wiera musiała na nowo zbudować swoje życie. Rozpoczęła pracę jako pokojówka w hotelu, by stopniowo awansować do rangi dyrektora. I w tym hotelu właśnie pojawił się pewnego dnia przystojny oficer marynarki…
Film opowiada o losie bohaterki wpisanym w historię jej kraju – poczynając od połowy lat 30. do końca lat 50. Stanisław Goworuchin znany jest z tego, że w czasie swojej prawie 40. letniej kariery wierny był podstawowemu założeniu – filmy należy realizować dla widzów, a nie dla własnych ambicji artystycznych, krytyki czy festiwali. Tym razem reżyser jest także przekonany, że jego film: będzie bliski i zrozumiały dla wielu widzów, szczególnie dla kobiet. Głównie dlatego, iż ludzie stęsknili się za takimi życiowymi historiami.
Goworuchin jest znany z umiejętności dobierania znakomitej obsady do swoich filmów, wszyscy wykonawcy stworzyli tu świetne kreacje. Prawdziwym odkryciem reżysera okazała się wykonawczyni głównej roli, debiutantka, studentka trzeciego roku Szkoły Teatralnej im. Szczukina, Swietłana Chodczenkowa.
[Filmoteka Narodowa]