Jego wartość polega na indywidualnym "piśmie" reżysera, wyrażonym np. w zagadkowym, freudowskim wątku opowiadanym przy tańcu baletnicy, siostry bohaterki; albo przy scenie tanecznego kroku dziwnych rabusiów w tureckich czapkach. Wiele mówią też zdjęcia, tak dobre, że pomyślałem, iż film czarno-biały jest tu wręcz niezbędny.
A na marginesie - obserwowałem ciekawy efekt tego, że Kubrick był zmuszony do kręcenia na ulicy bez pozwolenia (właśnie przy scenie rabunku przez roztańczonych drani) - widać reakcję przechodniów, zupełnie inną niż u statystów, na chwilę człowiek słupieje, widząc prawdziwą amerykańską ulicę bez zafałszowań, 60 lat temu. Podobnie było w scenach dworcowych.