Smutno - radosny film. Juliet Binoche gra tu matkę kilkuletniego Simone'a. Ponieważ ma dużo obowiązków związanych z przygotowanie nowego przedstawienia z marionetkami, zatrudnia opiekunkę dla swojego syna - Song. O jej historii jak i o przeszłości głównej bohaterki dowiadujemy się nie wprost, słuchając oszczędnych dialogów i domyślając się wielu spraw, które wynikają z kontekstu. A w tle, gdzieś nad ulicami pięknego Paryża unosi się tytułowy czerwony balonik - cichy obserwator życia.

Obraz Hsiao-hsien Hou jest niezwykle spokojny, wyciszony, ale niepozbawiony emocji. Można by pomyśleć, że brakuje mu większej treści, że brakuje jakiegoś głównego wątku, który by ciągnął całą historię do przodu. Bo przecież, czy film o zwykłych sytuacjach, zwykłych czynnościach życia codziennego może być konkretny, wciągający, interesujący? Reżyser podgląda swoich bohaterów w normalnych sytuacjach - Simone uczy się grać na pianinie, Song nagrywa na kamerę lot balonika, Suzanne sprząta, sąsiedzi gotują obiad. Wszystko pokazane w długich, spokojnych ujęciach, które nie akcentują żadnej z chwil, żadnego z momentów. Co ciekawe jednak te nic nie znaczące z pozoru obrazki ani nie nudzą, ani nie denerwują. Reżyser pokazując nam ten całkowicie zwykły fragment z życia Suzanne, pokazuje nam również , że w swojej normalności i typowości jest on czymś niezwykłym, zachwycającym, fascynującym…

Duża zasługa w wydobyciu tego niezwykłego klimatu w fantastycznej Juliet Binoche, która gra bardzo naturalnie, swobodnie i przekonująco. Tak jakby była swoją bohaterką naprawdę, a nie tylko odgrywała swoją postać. Również i dobrze napisane, naturalne dialogi i swobodny scenariusz powodują, że mamy wrażenie jakbyśmy obserwowali prawdziwe życie, a nie jedynie oglądali kolejny film.

7/10