Rok 2005 to rok w którym ten Wielki Aktor, zaczyna powolną
drogę zawodowego wypalenia się. Okres sześciu lat odejścia
na bocznicę w biznesie filmowym sprawia, iż Pacino traci
trochę z samego siebie. Mówi się częściej o innych, a mniej o
nim samym i nawet bardzo dobra rola w ciekawym ''Jacku,
jakiego nie znacie'', nie sprawiła, aby wrócił na podium
aktorstwa. Mam wrażenie, że to proces już nieodwracalny, ale
chciałbym się mylić. Owszem u mnie nadal Al jest numerem
jeden tak jak i tu na filmwebie, ale ta zasługa jak każdy wie, to
efekt poczynań i dokonań do roku 1999, do ''Informatora''.
Wydaje się, iż sam aktor trochę na własne życzenie przestał
traktować poważnie role, które do siebie dobiera. Nie da się
tego nie zauważyć. W przypadku ''Podwójnej gry'', grający tu
władczego Waltera, Pacino, próbuje grać na ''wzór'' Johna
Miltona, samego diabła z ''Adwokata''. To ostatni raz gdzie
przymykam na to oko. Oczywiście późniejsze filmy tylko
umacniają mnie w przekonaniu że tak raczej jest jak myślę,
ale i ich scenariusze nie należą do udanych, stąd też takie
niskie oceny.
Sam film D.J.Caruso i tak stoi na przyzwoitym, a nawet na
dobrym poziomie aktorskim. Tu gorzej rzecz ma się samej
historii i jej ''happyendowskiego'' finału. Temat poruszany w
filmie, gdzie hazard jako choroba, prowadzić może nawet do
szaleństwa, a często do dramatu uzależnionego, jest tylko
liźnięty. Sceny gdy ludzie, którzy tacą wiele, powinny być
swoistą przestrogą, jednak nie są, bo końcówka, w której
dochodzi do szczęśliwych rozstrzygnięć, rozmywa jakiekolwiek
wątpliwość tych, którzy się wahają. Ale tak prawdę mówiąc to
nie jest najistotniejszą sprawą w tym dramacie. Tu przede
wszystkim chodzi o grę jak tworzy się pomiędzy starym
wyjadaczem i byłym hazardzistą, a nowo odkrytym
''chłopcem'', który ma znosić złote jaja. Tu chodzi o sterowanie
innymi w oparciu o jak największe korzyści dla siebie. I
postać Ala taka właśnie jest. Ale nawet gdyby, to reżyser nie
zadbał o taką drapieżność jakiej bym się spodziewał, tym
samym nie powalił mnie swoim dziełem na kolana. Moje
oczekiwania względem takich nazwisk, były jednak wyższe.
Cóż można więcej tu powiedzieć? Najważniejsza trójka filmu,
kreuje tu postaci bardzo schematyczne. O ile Waltera jeszcze
mogę zdzierżyć o tyle naiwny Brandon, któremu wydaje się w
pewnym momencie, iż jest pępkiem świata, już nie bardzo.
Rene Russo to rzeczywiście już nie ta sama Lorna z
''Zabójczej broni'', a jej koszmarny wygląd (sorry, ale taka jest
prawda) sprawiał, że kręciłem nosem ja mało kiedy na widok
jakiejś aktorki. Nawet dialogi niekiedy świecą tu banałem.
Oglądając ten film, ma się wrażenie, że jest on cieniem
''Adwokata diabła''. Niestety nie na tyle udanym, abym mógł
od siebie dać więcej niż 5/10, bo uważam to widowisko za
przeciętne w całej swej odsłonie. Pozostaje czekać na
następne role Pacino i choć trochę mieć nadzieję, że zatrze
nimi choć w minimalnym stopniu te słabsze ciągnące się za
nim od jakiegoś czasu.
Pozdrawiam