Film ,,namaszczony" nazwiskami twórców i przynależnością do nurtu Nowej Fali.Ale ja nie zachwyciłem owym zabiegiem namaszczenia.
Według mojej oceny to kino z epitetem ,,przegadany".Zapamiętałem tylko,iż Michel Piccoli niemal nie zdejmuje kapelusza i że nic nie wynika z tego.Może ten mój chłód wobec filmu wynika z faktu, iż oglądałem jakąś okrojoną wersję (ok.83 min), tymczasem ta wersja podstawowa to 103 minuty, a może zwyczajnie zabrakło mi rozmachu intelektualnego.Tak czy inaczej 5/10,piąta gwiazdka za odrobinę pupy Bardotki bo to w końcu legenda kina.Ukłony,esforty

A no właśnie, nie zdejmuje kapelusza. I pali cygaro nawet w wannie, gdzie "normalni ludzie" nie palą cygara z kapeluszem na głowie, gdy właśnie się myją. Ten facet w kapeluszu i z cygarem to mężczyzna mający kłopoty ze swoim poczuciem męskości, które w tym właśnie moemencie jego życia zostało dodatkowo nadszarpnięte: zarobił kupe forsy, za co kupił żonie mieszkanie. A więc zrobił coś, ale może nie do końca dla samego siebie i teraz jest rozdarty między sobą-czułym-i-dbającym a sobą-samcem-egoistą (podoba mu sie tamta brunetka, która usłużnie pochyla się przed innym facetem do roli stolika w raczej jednoznacznej pozie, i którą można poklepać po tyłku, bo ona do tego służy!). W dodatku pisze scenariusz kinowy, a kinem pogardza, kocha teatr. Wobec tego potrzebuje jakiegos poczucia równowagi, to poczucie mogłaby mu zapewnić odpowiednia kobieta: żona kobiecą (głupia maszynistka), nie przeklinającą (uzywanie wulgaryzmów jest według językoznawców wyrazem buntu przeciw konkretnej rzeczywistości, w której musimy żyć), nie "wulgarną" czyli proponującą seks (sceny z czerwnonym ręcznikiem w mieszkaniu). Ten facet ma kłopot i to widać nie tylko, kiedy ucieka się do przemocy fizycznej wobec swojej zbuntowanej żony.

Zatem kapelusz i cygaro to atrybuty męskości? To ,,Nowa fala" i pewnie taka interpretacja może być uprawniona. Scena rozmowy małżonków jest długa, notabene film jest złożony niemal z samych scen dłuższych, o ile pamiętam. On w kapeluszu, ona w ciemnej peruce, po co z kolei jej ta peruka, dialogują, nie zawsze chyba mówią prawdę. Nic nie pojąłem z tego. Czy oni są samotni, czy są zblazowani, rozczarowani sobą ? Tytuł ,,Pogarda" też może być jakimś tropem, choć ten bardziej identyfikowałem z warstwą konfliktu pomiędzy sztuką a zarabianiem na tej sztuce...
Good night and good luck, esforty.

Film do łatwych nie należy. Np. sceny w nowym mieszkaniu są symboliczne: sposób pokazywania małżeńskiej pary – często przedzielonej ścianą lub lampą (dodatkowo na twarzy B.B. załączana żarówka), seks pokazany na scenach z książki, rola posągu w rogu pokoju, obrazów itd. itp. przez cały film. Ponadto sposób filmowania willi na Capri i samej okolicy – bajka!
Pogarda, jak interpretuję, odnosi się do „gwiazdeczek” i współczesnych producentów filmowych (nikt nawet nie splunął na wieść że zginęli). Jak to mówią: Wielkie Kino.

Nie zgadzam się w sprawie Do utraty tchu. Jestem fanką obu filmów. Oba uważam za bardzo bogate znaczeniowo, oba można oglądać do utraty tchu i się nimi nie znudzić. I wciąż są aktualne, "nie przeterminowały się", mówią w nowoczesny i uniwersalny sposób o ludzkich uczuciach i zawikłaniach międzyludzkich, które wałkujemy od początku istnienia gatunku ludzkiego. I, co najlepsze, zestarzały się tak, jak dobre wino. Miałam wczoraj tę nieprzyjemność porównać polski film Morgensterna z tego samego roku, którego fabuła (w warstwie tekstualnej wyczytana przeze mnie z ust aktorów ze względu na fatalne jego udźwiękowienie) znudziła mnie maksymalnie i wydała mi się zbyt swojska, zbyt narodowopoetyczna (nie poetycka!).

Też miałem skojarzenia z Mulholland Drive (głównie przez perukę noszoną przez Bardotkę) i co znalazłem: http://www.mulholland-drive.net/studies/contempt.htm

Dopiero Pierrot Le Fou był tym, o czym piszesz. Pogarda jest zaledwie wczesnym szkicem, chociaż czasowo niezbyt odległym.

Polecam "PRAWDĘ" Henri-Georgesa Clouzota z BB:
https://www.filmweb.pl/film/Prawda-1960-8850

"jak na kobiete przystało" - żenada

No, pełna zgoda. Na moje usprawiedliwienie: to gówniarski wpis sprzed 13 (!) lat.

No dobrze, wybaczone

W pewnym momencie Michel Picolli mówi do BB:
"-Dlaczego nic nie mówisz?
-Bo nie mam nic do powiedzenia." - ona odpowiada.

(Pod)świadomie mówi w imieniu Godarda?

Kocham BB, ale jej udziału w tej wierutnej, nadętej, sztucznej do potęgi n bzdurze, nie mogę jej darować. Ten film to kłamstwo, kłamstwo 24 klatki na sekundę.
Lepiej obejrzeć "PRAWDĘ" Henri-Georgesa Clouzota z BB:
https://www.filmweb.pl/film/Prawda-1960-8850

Watek miłosny torpedują dialogi są pisane w pogardzie do widza. Pretensjonalnie głupie, naiwne, patetyczne, nieznośnie deklaratywne, zarazem szokująco dziecinne,. Bohaterowie (pełnoletni!) mówią do siebie jak niedojrzałe nastolatki, nieustannie międlą temat:
kocham-nie kocham,
czuję-nie czuję,
myślę-nie myślę
i to w sposób tak irytująco nachalny, że jest to po prostu nie do zniesienia. Żadnej subtelności, niuansu, wszystko kawa na ławę, łopatą w pysk i do głowy. Ohyda.

Watek okołofilmowy rujnuje postać producenta filmowego.
Zgoda to antypatyczny gość, kabotyn, kretyn, czytający złote myśli z kieszonkowego podręcznika, ale...
gdy widzi już zmontowany materiał Fritza Langa jego pretensje są uzasadnione. Na ekranie nie ma filmu, są tylko zdjęcia posągów greckich. To nie jest film. Mało tego, wręcza Langowi scenariusz do ręki pytając: gdzie to jest, bo nie na ekranie?!
Wniosek: czytał scenariusz. Nie jest zatem taki głupi. Został przez Langa oszukany.
Tak jak widzowie przez Godarda.

"Kino to prawda 24 razy na sekundę" - Jean-Luc Godard
"Kamera kłamie cały czas - kłamie 24 razy na sekundę" - Brian De Palma

Amerykanin przynajmniej nie był hipokrytą.