Świetne i przejmujące studium samotności, pogłębiającej się depresji i stłumionych wewnętrznych pragnień. Siedmioletniego Marka dotyka jedna z najgorszych rzeczy jaka może przytrafić się dziecku - obojętność i brak miłości.
Chłopiec nie może liczyć w domu na odrobinę ciepła, czułości, czy nawet rozmowę, gdzie zostanie od początku do końca wysłuchany.
Jego matka żyje wyłącznie dla zaspokojenia swych przebrzmiałych ambicji, kończy pisać doktorat i nic nie jest dla niej bardziej istotne. Swoje dziecko traktuje instrumentalnie, karmiąc je restrykcją przy każdej możliwej okazji. Jest to zimna i zmanierowana wydmuszka kobiety o znacznym przeroście ego. Próbując pnąc się po drabinie kariery naukowej i traktując innych z góry, usiłuje odciąć się od swojego chłopskiego pochodzenia.
Ojciec dziecka jest bezwolną kukłą, który podobnie jak matka, nie chce i nie umie słuchać, ni rozmawiać ze swoim synem (na piedestał także stawia swą pracę naukową). Jego kontakt z dzieckiem ogranicza się do wpajania suchych zasad oraz zbywania.
Oboje rodzice wyznają hierarchię wartości - im wyższy stopień naukowy człowieka, tym większa jego wartość. Są ludźmi emocjonalnie pustymi, mającymi na oczach klapy przez, które nie mogą dostrzec, że ich syn znajduje się w coraz większej matni rozpaczy i samotności.
Marek nie rozumie, dlaczego jego dom jest miejscem smutku, próżni i uczuciowej sterylności. Będąc raz z wizytą u swojego kolegi Zbyszka, zastaje tam całkowicie odmienny stan rzeczy. Jego rodzina jest zgrana i kochająca. Rodzice bawią się z dziećmi, poświęcają im dużo czasu i uwagi. Wiele rzeczy robią wspólnie budując w ten sposób silną więź emocjonalną. Dla głównego bohatera jest to coś całkowicie obcego.
Chłopiec w błagalny sposób wysyła do najbliższych sygnały z prośbą o pomoc, cień czułości i zrozumienia. Rodzice, nie widząc problemu u siebie, podejrzewają, że syn jest niezrównoważony i…wysyłają go do psychologa. Kiedy lekarka daje im do zrozumienia, że przyczyną zachowań, które uważają za nienormalne u Marka jest atmosfera w domu, matka chłopca z ironią podważa jej kompetencje.
Oboje nie mają pojęcia czego potrzebuje, pragnie i co przeżywa mały chłopiec.
Nie podejmują żadnych starań aby zrozumieć swojego synka, faszerując go lekami psychotropowymi gdy tylko zapłacze. Niestety żaden lek nie jest w stanie uzdrowić powolnie umierającej duszy dziecka…

Wydźwięk filmu jest naprawdę smutny i przygnębiający. Depresyjny ton wzrasta, gdy tylko pomyśleć, że wokół nas naprawdę istnieją osobniki, które w podobny, mechaniczny sposób traktują swoje potomstwo.
Wartościowa i niosąca sznur refleksji pozycja z którą warto się zapoznać (zdecydowanie jednak nie dla młodych widzów).