Ten obraz Enrique Buchichio reprezentuje bardzo dobre kino niezależne. Tak niska
ocena filmu podejrzewam jest spowodowana porównywaniem kina niezależnego do
produkcji hollywoodzkich. W dodatku gatunek - dramat - w tym rodzaju kina wychodzi
świetnie. Film wymaga widza wrażliwego, który zrozumie scenariusz. Przedstawione
postaci są przemyślane, a wątki, z rozmysłem i intencjonalnie, skrupulatnie się
przeplatają tworząc wyjątkowy scenariusz. Wraz ze zdjęciami i ścieżką dźwiękową jak na
tak skromną argentyńsko-urugwajską produkcję, mimo niektórych wad, tworzą genialny
film kina niezależnego.
Niech każdy, kto lubi takie kino obejrzy sobie "Pokój Leo" i samodzielnie zinterpretuje
jego sens. W dramatach ważne jest to jak się przedstawia, a nie co. Nie należy
krytykować zagubionego chłopaka, bo nie o zmianę scenariusza chodzi. Sednem
dramatu jest to jak reżyser przedstawi nam skomplikowaną psychologię postaci, a także
jak poradzą sobie z nią aktorzy. Tutaj mamy przykład świetnej gry aktorskiej. Postaci są
naturalne, aktorzy grają z wyczuciem.
Jeśli ktoś nie zna się na kinie, niech nie ogląda i nie krytykuje. Zostawiam im
hollywoodzki badziew, gdzie do oglądania wystarczy garść popcornu, a mózg można
wyłączyć. Pozostałym życzę miłego seansu i wielu pozytywnych wrażeń po obejrzeniu
filmu.