Ciężko faktycznie powiedzieć, czym ten film miał być, ale w tej formie w jakiej jest, to strasznie nieporadny wyszedł. Za mały budżet, śmieszne efekty specjalne, zmienny ton scen. Reżyser nie umiał tak tego wystylizować, jak chociażby zostało Sin City wystylizowane, ta ambiwalentność przerodziła się w śmieszność. Nie wiem, co na planie reżyser kazał robić Sturgessowi, ale skrzywdził go mocno, a jak już się człowiek zaczyna emocjonalnie wkręcać, to wtedy wjeżdża Johnny Depp i jeszcze bardziej odkleja wszystko od rzeczywistości.
Myślę, że pierwowzór obłędny był i kapitalnie nadawał się na ekranizację, do tego Amber Heard jest nieziemska i absolutnie magnetyzująca, ale właściwie cała reszta to chaos, którego nikt nie kontroluje. Ten film jest jak samochód, do którego po prochach wsiada DiCaprio w "Wilku...". W zamyśle reżysera piękny i wspaniały, ale po powrocie do domu może i się wydaje, że wszystko gra, ale wtedy nadchodzi poranek i ukazuje się prawdziwy stan wozu.

To chyba w zamyśle twórców miało być "odklejone od rzeczywistości". Amber Heard kapitalnie gra femma fatale na poczekaniu zmieniającą tryb z wyuzdanej suki wkładającej kolesiowi policyjną pałę do dupy w ubraną w białą bieliznę dziewicę. Depp ma w sumie epizodziki i raczej się miota, ale reszta obsady robi to, co musi – odkleja ten film od rzeczywistości. Dla mnie "Pola Londynu" to przede wszystkim opowieść o pisaniu. O pisarskich obserwacjach i dorabianiu sobie do tego teorii. O zatarciu granicy między fikcją a realnością.